Anna Henryka Pustowójtówna, rzadziej Pustowojtowa także Henryka Pustowojtówna, Henryka Lewenhard, Henryka Loewenhardt (ros. ́Анна Троф́имовна Пустовойт́ова także Анна Теофиловна Пустовойтова, franc. Henriette Pustawoitoff, Henriette Lewenhard ur. 26 lipca 1838 w Wierzchowiskach koło Lublina, zm. 2 maja 1881 w Paryżu) – powstaniec styczniowy (używała pseudonimu Michał Smok), sanitariuszka podczas wojny francusko-pruskiej i Komuny Paryskiej.

Dzieciństwo i młodość

Była córką polskiej szlachcianki Marianny z Kossakowskich, herbu Ślepowron i rosyjskiego oficera Trofima Pawłowicza Pustowojtowa ros. Троф́им П́авлович Пустовойт́ов także Feofiła Pustowojtowa, majora – dowódcy koporskiego pułku piechoty w rejonie Żytomierza po 1831 – później generała, z pochodzenia Węgra: Teofila Pustaya (węg. Pusztay Theophilosz). Pochodząc z mieszanej rodziny: ojciec – Rosjanin, matka – Polka, uważała się za Polkę, w literaturze rosyjskiej jest nazywana Rosjanką lub rosyjską rewolucjonistką. Miała starsze rodzeństwo: siostrę Julię i brata – kapitana w armii rosyjskiej, w 1863 służącego w twierdzy kijowskiej, surowego dla podwładnych, wrogiego więźniom i nadgorliwego w prześladowaniu Polaków. Jej wychowaniem zajmowała się jednak głównie patriotycznie nastawiona babka Brygida Kossakowska.

Pierwszą edukację odebrała w Lublinie, w Szkole Wyższej Płci Żeńskiej Zgromadzenia Panien Wizytek, a następnie wraz z siostrą Julią kształciła się w renomowanym Instytucie Wychowania Panien w Puławach. Po ukończeniu szkoły przebywała w Lublinie, gdzie mocno angażowała się w działalność religijno-patriotyczną m.in.: demonstracyjne śpiewanie pieśni narodowych w miejscach publicznych, składanie kwiatów pod pomnikiem unii lubelskiej, organizowanie procesji kościelnych z okazji rocznic narodowych.

W 1861 została skazana za organizację i udział w takich manifestacjach na karę pozbawienia wolności, którą miała odsiedzieć w klasztorze prawosławnym w głębi Rosji. Ucieczką uchroniła się przed wykonaniem kary. Po niej przystała do organizujących się w Mołdawii oddziałów polskich.

Udział w powstaniu styczniowym

Po wybuchu powstania styczniowego przyłączyła się do niego, przedzierając się przez granicę. Do oddziału generała Mariana Langiewicza dotarła 14 lutego w Staszowie (wg innej wersji miało to miejsce pod Szydłowcem), mianował ją wówczas adiutantem Dionizego Czachowskiego, by później przyjąć na służbę przy swojej osobie. Brała udział w kilku bitwach: pod Małogoszczem, Pieskową Skałą, Chrobrzem, Grochowiskami. Aresztowana została razem z dyktatorem przez Austriaków po przeprawieniu się przez Wisłę do Galicji. Niepochlebni im pisali o romansie dowódcy z adiutantem – wersja ta zaistniała w beletrystyce po publikacji dramatu Dyktator Jerzego Żuławskiego w 1903 – poświęconego gen. Marianowi Langiewiczowi, lecz brak potwierdzenia w faktach.

Emigracja

Zwolniona z aresztu, po klęsce powstania nie powróciła do kraju, przebywała na emigracji, najpierw w Pradze, potem w Szwajcarii, ostatecznie w Paryżu. Zarabiała układaniem kompozycji z kwiatów. Wzięła udział w wojnie francusko-pruskiej i Komunie Paryskiej w charakterze sanitariuszki. Za niesienie pomocy rannym podczas służby w ambulansach w wojnie francusko-pruskiej została odznaczona Krzyżem Zasługi i dyplomem dziękczynnym przez Towarzystwo Niesienia Pomocy Morskiej i Lądowej. Wtedy też odnowiła znajomość ze Stanisławem Loewenhardtem, lekarzem – poznanym w czasie powstania styczniowego w oddziale gen. Mariana Langiewicza.

20 lipca 1873 (8 sierpnia 1873) poślubiła Stanisława Loewenharda, mieli czwórkę dzieci: Helena, Mania (1875 – 1882), Henryk franc. Henri (1877 – 1943) – lekarz. Po śmierci Natalii Rettel z domu Loewenhardt, bratowej – siostry męża (2 maja 1880) zaopiekowała się dwojgiem jej dzieci.

Zmarła nagle podczas snu prawdopodobnie na atak serca w Paryżu w nocy z 1 na 2 maja 1881 roku w domu przy ulicy Montparnasse 44 (spotyka się i inne daty dzienne). Pochowana na Cmentarzu Montparnasse Division 18 (14 est, 1 nord) numer koncesji: 1255 P 1880.