Pochodził z Mazowsza. Oficer z wojska pruskiego. Od 1791 w Wojsku Polskim. Pułkownik i dowódca 3 pułku straży przedniej litewskiej. W czasie polsko-rosyjskiej w 1792 dowodził 3. pułkiem straży przedniej szefostwa Michała Zabiełły. Wyróżnił się jako dobry taktyk. Odznaczony Orderem Virtuti Militari. Pozostał w służbie targowickiej. W 1793 mianowany generałem-majorem i dowódcą 3. Brygady Kawalerii Narodowej. Odznaczony Orderem św. Stanisława. Był przeciwnikiem insurekcji kościuszkowskiej. 16 kwietnia 1794 w Szawlach został obwołany naczelnikiem siły zbrojnej prowincji Wielkiego Księstwa Litewskiego insurekcji kościuszkowskiej. Zbliżył sie ze swoimi oddziałami do Wilna, czym przyspieszył wybuch insurekcji wileńskiej. Nie zaakceptowany przez przez Radę Najwyższą Narodową, ale mianowany przez T. Kościuszkę komendantem Wilna i awansowany na generała lejtnanta. Antagonista gen. J. Jasińskiego. Nie zdołał lub nie chciał obronić Wilna w dniach 11-12 sierpnia 1794 przed nacierającymi wojskami Rosyjskimi. Po upadku miasta oskarżony o zdradę. Złożył potem swoje naczelnictwo na ręce powstałej 24 kwietnia Rady Najwyższej Rządowej Litewskiej i został aresztowany. Wobec rychłego upadku powstania śledztwo niczego nie wykazało. Losy popowstańcze nieznane.