Bogusław Leśnodorski (ur. 27 maja 1914 w Krakowie, zm. 1 lipca 1985 w Warszawie) – profesor Uniwersytetu Warszawskiego, historyk ustroju i myśli politycznej, członek PPS w latach 1947–1948, członek PZPR w latach 1948–1985.

Życiorys

Był synem Gustawa, profesora gimnazjalnego. W 1932 ukończył III Gimnazjum im. Jana Sobieskiego w Krakowie. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, który ukończył w 1936. Rozpoczął na nim pracę w Katedrze Historii Ustroju Polski. W 1938 obronił doktorat (promotorem był Stanisław Kutrzeba).

W listopadzie 1939 został uwięziony w ramach Sonderaktion Krakau. Przebywał w obozach koncentracyjnych Sachsenhausen i Dachau. Zwolniony został w lutym 1940. Był zaangażowany w tajne nauczanie na Uniwersytecie Jagiellońskim.

W 1947 uzyskał habilitację na podstawie rozprawy Dzieło Sejmu Czteroletniego. Od 1950 wykładał na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego jako profesor nadzwyczajny, a od 1958 profesor zwyczajny. W latach 1965–1968 był dziekanem Wydziału Prawa i Administracji UW. Od 1973 był członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk. W 1966 uzyskał doktorat honoris causa Uniwersytetu w Tuluzie.

Głównym obszarem jego badań było polskie oświecenie. Opublikował m.in. książkę Polscy jakobini, a także opracował pisma Kuźnicy Kołłątajowskiej. Jest także współautorem (wraz z Juliuszem Bardachem i Michałem Pietrzakiem) wielokrotnie wznawianego podręcznika Historia ustroju i prawa polskiego.

Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1954). W 1952 wraz ze Stanisławem Lorentzem otrzymał zespołową nagrodę państwową II stopnia.

Był dziadkiem Bogusława Leśnodorskiego, prawnika i prezesa Legii Warszawa.