Bolesław Popowicz (ur. 2 września 1878 w Warężu, w pow. sokalskim, zm. 9 stycznia 1937 we Lwowie) – generał brygady Wojska Polskiego, senator IV kadencji w II RP, wolnomularz, członek loży wolnomularskiej Tomasz Zan w Wilnie.

W latach 1904–1907 studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego. Pracował jako nauczyciel i działał w Związku Strzeleckim. W 1914 jako porucznik rezerwy cesarskiej i królewskiej Armii został zmobilizowany i skierowany na front włoski, gdzie wkrótce został ranny. Po wyleczeniu służył w 6 Pułku Piechoty Legionów. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, odwołany z powrotem do armii austriackiej, walczył w Albanii, Czarnogórze i na Ukrainie. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. W okresie od listopada 1918 do stycznia 1919 szef sztabu Grupy Operacyjnej płk. Mieczysława Norwid-Neugebauera, dowódca 24 Pułku Piechoty w walkach z Ukraińcami w Małopolsce Wschodniej. Krótko dowódca Okręgu Wojskowego Radom. Od stycznia 1919 do sierpnia 1920 dowódca batalionu, a potem 6 Pułku Piechoty Legionów. Na czele pułku walczył w wojnie bolszewickiej. Brał udział w zajęciu Kijowa. Od sierpnia 1920 do marca 1921 dowódca III Brygady Piechoty Legionów. Dowodząc brygadą walczył w obronie Warszawy i uczestniczył w walkach pościgowych nad Niemnem. Od marca 1921 do września 1926 dowódca piechoty dywizyjnej 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie, od września 1926 do marca 1928 dowódca 1 Dywizji Piechoty Legionów.

16 marca 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 15. lokatą w korpusie generałów.

W okresie od marca 1928 do października 1935 dowódca Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. Po zwolnieniu stan spoczynku osiadł we Lwowie. 15 września 1935 wybrany został senatorem RP IV kadencji z województwa lwowskiego. Zmarł nagle 9 stycznia 1937 we Lwowie. Pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim.