Bronisław Wróblewski (ur. 13 listopada 1888 w Twerze, zm. 26 sierpnia 1941 w Wilnie) – profesor prawa karnego na Uniwersytecie Wileńskim, a później także rektor tego uniwersytetu.

Życiorys

W swojej pracy naukowej inspirował się dziełami francuskiego pioniera nowoczesnej socjologii Emila Durkheima, który to zajmował się m.in. socjologiczną funkcją języka i pierwotnym znaczeniem świadomości w badaniu zjawisk społecznych (inaczej np. niż Marks). W tym względzie Wróblewski rozwijał idee Durkheima, kładąc szczególny nacisk na aspekt socjologiczny w badaniu zjawisk prawnych. Do dziś dla wielu teoretyków prawa jest to jedyna droga poznania i badania zjawisk prawnych (realizm prawniczy). Wspólnie z Witoldem Świdą przeprowadził pierwsze w Polsce empiryczne badania poglądów sędziów na stosowanie prawa.

Wprowadził przyjmowane powszechnie do dziś rozróżnienie miedzy językiem prawnym (językiem, w którym są formułowane są akty rangi ustawowej) oraz językiem prawniczym (językiem, w którym formułowane są wypowiedzi aktach rangi ustawowej, a zatem językiem stanowiącym metajęzyk w stosunku do języka prawnego).

Nie będąc już studentem pozostał członkiem korporacji akademickiej Konwent Polonia, którą wspierał duchowo i finansowo.

Był synem Józefa i Julii ze Smolechowskich, mężem artystki i grafika Krystyny Wróblewskiej (z domu Hirschberg) oraz ojcem malarza Andrzeja Wróblewskiego i teoretyka prawa Jerzego Wróblewskiego. Zmarł na atak serca podczas rewizji jego wileńskiego mieszkania przez hitlerowców. Został pochowany na wileńskim Cmentarzu Na Rossie.