Feliks Czarniecki (ur. 4 grudnia 1871 w Bubnówce, zm. 20 października 1959 w Krakowie) – polski lekarz psychiatra.

Feliks Czarniecki urodził się w majątku Bubnówka w powiecie bobrujskim; syn Floriana, ziemianina, i Marii z domu Liniewicz. Ukończył gimnazjum w Bobrujsku. Studiował medycynę na Uniwersytecie Moskiewskim. Studia ukończył 14 października 1899, dyplom zaś otrzymał 9 lutego 1900. Początkowo pracował w prywatnej lecznicy doktora J. Glinki w Moskwie. W latach 1901–1915 był asystentem, a następnie starszym asystentem w Centralnej Stacji Przyjęć dla Psychiczne Chorych. Opublikował szereg prac w języku rosyjskim i francuskim ze swojej specjalności. Pracował również w Miejskim Szpitalu Miedwiednikowskim, a w czasie I wojny światowej - w szpitalu w Lefortowie. Wykładał w szkole felczersko-akuszeryjnej doktora G. Robińskiego. Interesował się psychiatrią społeczną - szczególnie walką z alkoholizmem. Opracował zagadnienie alkoholizmu na terenie Moskwy (1913, 1915) i tam też otworzył własny zakład dla alkoholików.

W 1921 przeszedł nielegalnie przez granicę i zatrzymał się w Warszawie do chwili przyjazdu żony z czworgiem dzieci (1922). Pracował przejściowo jako lekarz rejonowy Kasy Chorych. Z Warszawy przeniósł się w 1922 do Kobierzyna koło Krakowa, gdzie został ordynatorem oddziału Państwowego Zakładu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Kobierzynie. Równocześnie był tu lekarzem domowym. Na emeryturę przeszedł w 1941. Zamieszkał w Krakowie – prowadził gabinet prywatny, a także pracował honorowo jako lekarz Caritasu w Klasztorze SS. Norbertanek. Pochowany został na Cmentarzu Salwatorskim.