Florian Ziemiałkowski (ur. 27 grudnia 1817 w Berezowicy, zm. 27 marca 1900 w Wiedniu) – polski prawnik, działacz niepodległościowy, polityk, pierwszy prezydent Lwowa po uzyskaniu autonomii przez Galicję, właściciel dóbr Dębowiec.

Pochodził z biednej rodziny (jego ojciec był kucharzem). Ukończył gimnazjum w Tarnopolu, po czym podjął studia na wydziale prawa Uniwersytetu Lwowskiego, które ukończył w 1840. W latach 30. i 40. XIX w. brał udział w organizacjach spiskowych. Podczas Wiosny Ludów był wraz z Franciszkiem Smolką współautorem petycji do cesarza o przywrócenie swobód narodowych w Galicji (żądano w niej m.in. usunięcia cenzury, swobody słowa, zrównania wszystkich stanów i wyznań, uwolnienia więźniów politycznych, zniesienia pańszczyzny, wprowadzenia do szkół i urzędów języka polskiego, utworzenia Gwardii Narodowej). Za działalność patriotyczną był skazany (na karę śmierci) i dwukrotnie uwięziony – pierwszy raz w latach 1844-1845, drugi – po powstaniu styczniowym.

W latach 1861-1863 i 1865-1867 był posłem do Sejmu Krajowego, w latach 1867-1869 i 1873-1888 do wiedeńskiej Rady Państwa, został wybrany pierwszym prezydentem Lwowa (1871-1873), a w latach 1873-1888 piastował stanowisko ministra dla Galicji w rządzie austriackim.

W swoim działaniu unikał ryzyka, wykorzystywał środki konstytucyjne, był zwolennikiem ograniczonej autonomii i kompromisu z zaborcą. Taka postawa była przyczyną uchwalenia wobec niego votum nieufności przez Sejm Krajowy (1888). W efekcie tego Ziemiałkowski zrzekł się mandatu do parlamentu austriackiego. Ostatnie 25 lat życia spędził w Wiedniu, gdzie zmarł (pochowany został na cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie).

W 1880 otrzymał austriackie szlachectwo, z tytułem Freiherr (odpowiednik barona), a także tytuł Honorowego Obywatela Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka (w uznaniu za przyczynek do utworzenia Gimnazjum Męskiego).