Hipolit Jan Gliwic (ur. 23 marca 1878 w Warszawie, zm. 10 kwietnia 1943 tamże) – ekonomista, inżynier górnik i działacz gospodarczy, mason, senator II kadencji w II RP.

Po ukończeniu (ze złotym medalem) szkoły średniej w Warszawie uzyskał w 1901 stopień kandydata nauk matematycznych na uniwersytecie w Odessie. Studia kontynuował w Instytucie Górniczym w Petersburgu, uzyskując w 1906 tytuł inżyniera górnictwa. W 1918 doradca handlowy przedstawicielstwa Rady Regencyjnej w Rosji Sowieckiej. Po odzyskaniu niepodległości w latach 1919–1925 radca handlowy i finansowy ambasady polskiej, później chargé d'affaires w Waszyngtonie. W 1926 krótko minister przemysłu i handlu w rządzie Kazimierza Bartla – symbolicznie wyraził poparcie dla Józefa Piłsudskiego po przewrocie majowym.

W latach 1928–1930 senator RP z listy BBWR i wicemarszałek Senatu. Przedstawiciel Polski w Lidze Narodów i na międzynarodowych konferencjach ekonomicznych.

Wolnomularz, członek Polskiej Rady Najwyższej 33 stopnia i Najwyższej Kapituły.

Znawca problematyki bankowej, dyrektor wielu przedsiębiorstw górniczo-hutniczych w przedrewolucyjnej Rosji i w niepodległej Polsce. Jeden z ważniejszych przedstawicieli polskich sfer gospodarczych. Współorganizator koncernu Wspólnota Interesów Górniczo-Hutniczych z siedzibą w Katowicach. Od 1931 wykładowca ekonomii na Studium Dyplomatycznym na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie.

W czasie II wojny światowej pozostał w okupowanym kraju. Współpracownik Delegatury Rządu RP na Kraj – opracowywał problematykę likwidacji gospodarczych skutków wojny. W początkach roku 1943 aresztowany przez Niemców, popełnił samobójstwo. Został pochowany na warszawskich Powązkach.