Iwo Gall (ur. 1 kwietnia 1890 w Krakowie, zm. 12 lutego 1959 tamże) – polski reżyser teatralny, scenograf, pedagog, dyrektor teatrów. Mąż aktorki Haliny Gallowej, syn kompozytora Jana Karola Galla.

Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie, potem studiował w Berlinie i Wiedniu, gdzie w okresie I wojny światowej współpracował z Teatrem Polskim. Po wojnie pracował w Teatrze im. J. Słowackiego w Krakowie, a następnie współpracował z Redutą Osterwy (głównie jako scenograf). Był m.in. dyrektorem Sceny Kameralnej teatru w Częstochowie (1932–1935), a następnie dyrektorem odbudowanego po zniszczeniach wojennych Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu (1936–1938). Podczas okupacji hitlerowskiej prowadził tajne studium teatralne. Za zasługi artystyczne oraz za inscenizację Sędziów Stanisława Wyspiańskiego otrzymał nagrodę Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. W latach 1946–1949 był dyrektorem Teatru Wybrzeże w Gdańsku.

O Iwonie Gallu powstał w 1998 film dokumentalny z cyklu Wielcy reformatorzy teatru: Iwo Gall 1890–1959.

Twórczość

Budowniczy tła scenicznego – program teoretyczny Iwona Galla.

Odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy II kl. (1950)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1957)