Polski architekt, konserwator zabytków na Wileńszczyźnie, pierwszy wojewódzki konserwator w Gdańsku (do 1951 roku), wykładowca. Był synem Grzegorza Borowskiego, inżyniera budowy okrętów, który pochodził z Rudnik w powiecie głębockim na Witebszczyźnie, oraz Jadwigi z Szymanowskich. Jan Borowski po ukończeniu szkoły realnej w 1907 rozpoczął studia w Instytucie Inżynierów Cywilnych w Petersburgu, na Wydziale Architektury, który ukończył 10 maja 1917. Pracę zawodową rozpoczął w zakładach amunicyjnych w Mikołajowie w guberni chersońskiej (120 km od Odessy) i wkrótce objął tam kierownictwo biura architektonicznego. Po I Wojnie światowej, w 1920 Jan Borowski przybył w nowe granice Polski i zamieszkał w Starachowicach, gdzie zaprojektował warsztaty dla nowej fabryki amunicji, a także budynki dla zaprojektowanego przez siebie osiedla urzędniczego i robotniczego wraz z drewnianym kościołem. Po zakończeniu budowy fabryki i osiedli, w 1924 prowadził przez pół roku prywatną praktykę architektoniczną w Warszawie. W 1925 przyjechał do Wilna i został zatrudniony w katedrze Historii Architektury i Budownictwa Uniwersytetu Wileńskiego. Przez dwa lata zastępował prof. Juliusza Kłosa w wykładach z Historii Architektury. W 1929 został wysłany do Francji, gdzie prowadził badania architektury średniowiecznej. Na skutek likwidacji Działu Architektury przy Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, powierzono Borowskiemu przy tym samym Wydziale – wykłady z geometrii wykreślnej, perspektywy i dekoracji teatralnej. W dniu 15 grudnia 1929 nadano mu tytuł docenta. Równolegle z pracą na Uniwersytecie, od 1 lutego 1929 Borowski prowadził zajęcia na Wydziale Budowlanym Państwowej Szkoły Technicznej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Wilnie. Pracował w niej do 1945 roku mimo okupacji miasta przez kolejno wojska litewskie, radzieckie i niemieckie. Prowadził także tajne wykłady z historii architektury i sztuki. 16 sierpnia 1945 przyjechał do Warszawy, gdzie rozpoczął pracę jako konserwator w Państwowej Pracowni Konserwacji Zabytków Architektury. Następnie wyjechał do Wrocławia, gdzie dokonał oceny zniszczeń zabytkowych budowli na terenie Starego Miasta. Od 26 sierpnia do 13 września 1945 dokonał lustracji 25 kościołów, ratusza oraz 34 domów przy Rynku i przyległych ulicach. Wynik lustracji opisał na 58 stronach rękopisu15 października 1945 przyjechał do Gdańska i niezależnie od pracy konserwatorskiej zaczął pracę na Politechnice Gdańskiej na stanowisku kierownika Katedry Historii Architektury Powszechnej na Wydziale Architektury. Oficjalnie na stanowisko konserwatora w Gdańsku został powołany w marcu 1946 i pełnił tę funkcję do 1951. Prowadził wykłady z Historii Architektury, a od 1953 z Konserwacji Zabytków, opracowując jednocześnie skrypt z tego przedmiotu. Od 1950 prowadził także wykłady z Historii Architektury w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku.