Jan Ludwik Popławski (ur. 17 stycznia 1854 w Bystrzejowicach Pierwszych, zm. 12 marca 1908 w Warszawie) – polski publicysta, polityk i jeden z głównych twórców ideologii narodowo-demokratycznej. Występował pod pseudonimem "Wiatr".

W 1874 wstąpił na Uniwersytet Warszawski. Jako student należał do patriotycznej organizacji politycznej – Konfederacja Narodu Polskiego. W 1878 został aresztowany przez władze carskie, zwolniony został w 1882, powrócił do Warszawy i zaczął pisać w piśmie Prawda pod pseudonimem Wiat. Od 1886 publicysta Głosu.

Za udział w manifestacji zorganizowanej w setną rocznicę powstania kościuszkowskiego (17 kwietnia 1794) w Warszawie został aresztowany. W 1895 za kaucją, zwolniono go z cytadeli. Następnie zamieszkał we Lwowie, gdzie wraz z Romanem Dmowskim poświęcił się wydawaniu czasopisma politycznego – Przegląd Wszechpolski. Później był publicystą jeszcze dwóch gazet: dziennika Wiek XX oraz Słowa Polskiego.

Był jednym z organizatorów struktur Stronnictwa Demokratyczno-Narodowego w zaborze austriackim. Od 1896 prowadził także miesięcznik Polak, wydawany w Krakowie i przeznaczony dla czytelników (głównie warstw ludowych i chłopskich) w zaborze rosyjskim. Później został jednym z założycieli tygodnika Ojczyzna dla Galicji.

Jedną z głównych idei jego twórczości była poruszana kwestia powrotu do Polski ziem zachodnich, a w szczególności Pomorza z jak najszerszym dostępem do Morza Bałtyckiego. Był również jednym z najbardziej zasłużonych działaczy społecznych zajmujących się sprawą chłopską. Poprzez swoją pracę organiczną oraz pisarstwo uświadamiał masy wiejskie co do ich roli w kształtowaniu się nowożytnego narodu polskiego.

Po rewolucji z lat 1905-1907 na ziemiach Królestwa Polskiego, wrócił do Warszawy i wziął udział w kierowaniu ruchem narodowo-demokratycznym. Wszedł także do redakcji dziennika Gazeta Polska.