Janusz Tadeusz Gąsiorowski (ur. 17 czerwca 1889 we Lwowie, zm. 19 października 1949) – generał brygady Wojska Polskiego.

Młodość i działalność niepodległościowa

Urodził się i wychował we Lwowie. Był synem Ferdynanda i Wandy z Gostyńskich. W 1907 ukończył gimnazjum filologiczne we Lwowie. Do 1912 zaliczył 9 semestrów na Wydziałach Filozoficznych Uniwersytetu Wiedeńskiego i Jagiellońskiego w Krakowie.

Od 1901 działał w organizacjach niepodległościowych, „Przyszłość”, tzw. Pet i ”Zarzewie”. Od 1909 w Armii Polskiej i Polskich Drużynach Strzeleckich. Był wykładowcą, instruktorem i członkiem Komendy Naczelnej PDS oraz komendantem tej organizacji w Krakowie.

Służba w c.k. armii i POW

1 października 1913 rozpoczął ochotniczą jednoroczną służbę w cesarsko-królewskiej Armii. Z chwilą rozpoczęcia I wojny światowej został zatrzymany w służbie czynnej. Walczył na froncie rosyjskim, w 1, a potem 7 Dywizjonie Artylerii Konnej. Zajmował stanowiska dowódcy plutonu i baterii, adiutanta dywizjonu i grupy kombinowanej.

10 grudnia 1916 otrzymał urlop zdrowotny i zdezerterował z armii. Zgłosił się do Komendy Naczelnej Polskiej Organizacji Wojskowej. 29 kwietnia 1917 w Zielonej pod Wawrem uczestniczył, obok Józefa Piłsudskiego, Tadeusza Kasprzyckiego, Janusza Jędrzejewicza, Wacława Jędrzejewicza, Henryka Krok-Paszkowskiego i innych członków Komendy Naczelnej w dużych ćwiczeniach POW prowadzonych przez Stefana Pomarańskiego.

Służba w Wojsku Polskim

Od 1918 w Wojsku Polskim, m.in. jako szef Sekcji Regulaminów i Wyszkolenia Ministerstwa Spraw Wojskowych i Sztabu Generalnego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca 3 Pułku Artylerii Polowej i w zastępstwie III Brygady Artylerii.

W latach 1922-1923 był słuchaczem Kursu Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 15 października 1923, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział do Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia w Rembertowie na stanowisko wykładowcy. W czasie przewrotu majowego 1926 roku opowiedział się po stronie Józefa Piłsudskiego. 14 października 1926 mianowany szefem Gabinetu generalnego inspektora sił zbrojnych i jego oficerem do zleceń.

3 grudnia 1931 został powołany na stanowisko szefa Sztabu Głównego.

10 grudnia 1931 Prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 5. lokatą w korpusie generałów oraz „zezwolił na nałożenie odznak nowych stopni przed 1 stycznia 1932.

Od 1935 dowódca 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie. Mieszkał w domu przy al. Wolności, który od tego czasu nazywany jest „willą generalską”. Dowodził 7 Dywizją Piechoty w kampanii wrześniowej. 4 września 1939 trafił do niewoli niemieckiej. W czasie wojny w oflagu VII A Murnau. Po wojnie przebywał we Francji, gdzie zmarł. Napisał kilka prac, m.in. w 1938 „Bibliografię psychologii wojskowej”.

Jego córką była Anna Turowiczowa (1916-2000), żona Jerzego Turowicza.

Awanse

• podporucznik – 1915
• kapitan – 1917
• podpułkownik – 1921
• pułkownik – 1924
• generał brygady – 10 grudnia 1931 ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 5. lokatą w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Niepodległości z Mieczami
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi – dwukrotnie
• Medal za Wojnę
• Medal Dziesięciolecia
• Znak oficerski „Parasol”
• Odznaka „Za wierną służbę”
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych – 12 maja 1936
• Order Krzyża Orła I klasy (Estonia, 1933)
• Wielki Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)
• Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja, 1928)
• Krzyż Wielki Orderu Białej Róży (Finlandia, 1935)
• Krzyż Wielki Orderu Korony (Rumunia)
• Komandor Orderu Gwiazdy (Rumunia)
• Komandor Orderu św. Sawy (Jugosławia)