Julian Edwin Arnoldt-Russocki (ur. 11 lipca 1893; zm. 10 sierpnia 1953) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Urodził się 11 lipca 1893. Został oficerem Armii Imperium Rosyjskiego. Podczas I wojny światowej służył w 5 Pułku Ułanów. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę został przyjęty do Wojska Polskiego. Od grudnia 1918 był żołnierzem 12 Pułku Ułanów, a po przekształceniu 10 Pułku Ułanów. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w stopniu porucznika kawalerii w szeregach 10 Pułku Ułanów na stanowisku dowódcy szwadronu zapasowego, a za swoje czynny wojenne otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari. Został awansowany do stopnia rotmistrza kawalerii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Po wojnie pozostawał oficerem 10 Pułku Ułanów, stacjonującego w Białymstoku. Został awansowany do stopnia majora kawalerii ze starszeństwem z 1 stycznia 1927. W 1928 był dowódcą szwadronu zapasowego w 10 Pułku Ułanów. Od 1930 był zastępcą dowódcy 16 Pułku Ułanów Wielkopolskich w Bydgoszczy. W latach 30. został awansowany do stopnia podpułkownika kawalerii. W tym stopniu od 15 lipca 1939 sprawował stanowisko dowódcy 16 Pułku Ułanów Wielkopolskich im. gen. Gustawa Orlicz-Dreszera.

Po wybuchu II wojny światowej pełnił funkcję dowódcy jednostki w pierwszych dniach kampanii wrześniowej. Dowodził w bitwie pod Bukowcem. W nocy 4/5 września 1939 dokonał rozwiązania 16 Pułku Ułanów. Został wzięty do niewoli przez Niemców i był osadzony w oflagu nr 506.

Jego młodszym bratem był Wiktor (ur. 1895), obaj razem służyli od I wojny światowej, później w 10 Pułku Ułanów.

Odznaczenia i ordery

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie
• Order Korony Rumunii V klasy
• Medal Międzyaliancki