Juliusz Bogdan Deczkowski pseud. Laudański (ur. 20 kwietnia 1924 w Bydgoszczy, zm. 22 czerwca 1998 w Ciechocinku) – w czasie II wojny światowej uczestnik powstania warszawskiego, żołnierz Szarych Szeregów, po wojnie inżynier.

Kampania wrześniowa

W 1939 zdążył ukończyć pierwszą klasę w Prywatnym Męskim Gimnazjum i Liceum Władysława Giżyckiego w Warszawie. W czasie kampanii wrześniowej brał udział w obronie Warszawy (był gońcem w Pogotowiu Harcerzy). W październiku przyjęty do VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana.

Konspiracja

Rozpoczął służbę w Szarych Szeregach. Organizował siatkę konspiracji w swoim liceum. Brał udział w akcjach Organizacji Małego Sabotażu "Wawer".

W 1940 uzyskał stopień Harcerza Orlego. 9 maja 1941 aresztowany przez Niemców za rozklejanie ulotek na murach miasta z treścią "Same świnie siedzą w kinie" piętnujących chodzenie do niemieckich kin, w których puszczano propagandowe niemieckie filmy. Przetrzymywany w więzieniu na Pawiaku. 16 lutego 1942 zwolniony.

W czasie Akcji pod Arsenałem odbierał i zabezpieczał broń po wykonaniu zadania. 8 maja 1943 uczestniczył w nieudanej akcji "Meksyk IV" – odbicia naczelnika Szarych Szeregów Floriana Marciniaka. 20 sierpnia 1943 wziął udział w akcji "Taśma" pod Sieczychami.

Od września 1943 był dowódcą 3. drużyny w II plutonie "Alek" 2. kompanii "Rudy" Batalionu "Zośka". Jednym z jego podwładnych w drużynie był Krzysztof Kamil Baczyński "Krzysztof".

26 września 1943 wziął udział w akcji Wilanów, dwukrotnie ranny, awansowany do stopnia kaprala, a 27 kwietnia 1944 wziął udział w akcji "Tłuszcz-Urle".

Od października 1943 do maja 1944 był słuchaczem Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty "Agricola", którą ukończył w stopniu plutonowego-podchorążego.

Powstanie warszawskie

W czasie powstania warszawskiego był zastępcą dowódcy 3. drużyny w II plutonie "Alek" 2. kompanii "Rudy" batalionu "Zośka". 5 sierpnia 1944 uczestniczył w uwolnieniu więźniów KL Warschau z więzienia na Gęsiówkę. Uwolniono wtedy ok. 350 Żydów. 8 sierpnia został postrzelony w czasie walk o cmentarz kalwiński. 20-21 sierpnia wziął udział w obronie kościoła św. Jana Bożego i klasztoru bonifratrów. Odnawiająca się rana (postrzał płuca) uniemożliwiła mu kontynuację walki. W nocy z 30 na 31 sierpnia przeszedł kanałami do Śródmieścia. Brał udział w obronie Czerniakowa. 13 września został ponownie ranny, zasypany przez zawalające się piętro kamienicy.

W nocy z 20 na 21 września przepłynął Wisłę wpław. Na drugim brzegu przejęty przez 1 Dywizję Piechoty. Trafił na Majdanek, gdzie został kreślarzem w 9 zapasowym pułku LWP. 23 stycznia 1945 zdezerterował i przedostał się do Warszawy.

Czasy powojenne

Po wojnie w Warszawie brał udział w ekshumacjach kolegów z oddziału. 20 września 1945. Na apel Jana Mazurkiewicza "Radosława", ujawnił się przed władzami komunistycznymi.

W latach 1945-1948 był instruktorem Komendy Chorągwi Mazowieckiej ZHP. W 1947 mianowany podharcmistrzem.

Po zdaniu matury w liceum im. Stefana Batorego rozpoczął studia na Wydziale Matematyczno-Fizyczno-Chemicznym Uniwersytetu Warszawskiego.

Na kilka dni przed ukończeniem studiów został aresztowany 14 stycznia 1949 przez Urząd Bezpieczeństwa. Po przejściu brutalnego śledztwa był przetrzymywany w więzieniu mokotowskim przy ulicy Rakowieckiej. 20 lutego 1950 wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie został skazany na karę 5 lat więzienia, przepadek całego mienia na rzecz Skarbu Państwa i utratę praw publicznych na 2 lata z art. 86 § 2 KKWP – dążenie do obalenia siłą ustroju państwa.

Więziony we Wronkach, 13 listopada 1952 zesłany do pracy przymusowej w kamieniołomach w Bielawach koło Piechcina. Po śmierci Józefa Stalina, został 23 marca 1953 zwolniony. 29 grudnia 1956 Sąd Najwyższy przeprowadził jego rehabilitację.

Kariera zawodowa

W październiku 1953 skończył studia. Od 1 stycznia 1958 do 30 września 1963 był asystentem w Katedrze Technologii Organicznej Politechniki Warszawskiej. Dzięki jego zabiegom rozpoczęto produkcję "Antistiny" i "Heparyny". Był autorem racjonalizacji działania sztucznej nerki. Współautor patentów dotyczących cewnika do wlewków dotętniczych, przetoki tętniczo-żylnej.

W styczniu 1982 przeszedł na emeryturę.

Był świadkiem na procesie Adama Humera.

Pochowany w Warszawie na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kw. A-18 rząd 7, obok kwater baonu "Zośka"). Tam też spoczywa jego brat Stanisław Deczkowski.