Kazimierz Pochwalski (ur. 25 grudnia 1855 w Krakowie, zm. 7 listopada 1940 tamże) – malarz, znany głównie jako portrecista, uważany za mistrza portretu reprezentacyjnego. Poza tym uprawiał malarstwo religijne i rodzajowe, pozostawił po sobie wiele szkiców pejzażowych, kwiatów i martwych natur.

W latach 1871-1879 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Jana Matejki, później kształcił się za granicą w Akademii Monachijskiej (1877-1888) u Aleksandra Maksymiliana Seitza, a następnie Wiedniu i Paryżu. W latach (1885-1893) mieszkał w Krakowie. Był nauczycielem Olgi Boznańskiej. Należał do dyrekcji Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. Podróżował do Grecji, Włoch, Turcji i Egiptu. Malował portrety na dworze cesarskim w Wiedniu, w latach 1893-1918 był profesorem tamtejszej akademii. Po powrocie do Polski w 1919 malował portrety osobistości ze świata polityki, nauki i kultury.

Malował obrazy rodzajowe, sceny wschodnie, a przede wszystkiem doskonałe portrety, ujęte realistycznie, o wyraźnym wpływie współczesnego portretu francuskiego.

Główne portrety: rektorów Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, Henryka Sienkiewicza, Pawła Popiela, hr. Leona Pinińskiego, hr. Agenora Gołuchowskiego, Józef Ignacego Kraszewskiego itd. Malował też obrazy religijne i krajobrazy.

Był synem malarza Józefa Kaspra Pochwalskiego.

Pochowany na Cmentarzu Rakowickim.