Konstanty Zakrzewski (ur. 14 stycznia 1876 w Warszawie, zm. 19 stycznia 1948 w Krakowie) – polski fizyk.

• 1893 – aresztowany w Warszawie za udział w tajnej organizacji niepodległościowej, maturę zdał 1895 we Lwowie,
• 1895 – rozpoczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim,
• 1900 – doktorat pod kierownictwem prof. Augusta Witkowskiego,
• 1902-1904 – stypendium w Lejdzie u prof. Heike Kamerlingh-Onnesa,
• 1908 – habilitacja,
• 1911 – powołany na profesora nadzwyczajnego na Uniwersytetcie Jagiellońskim (UL),
• W latach 1911-1913 i od 1917 profesor UJ, kierownik katedry fizyki doświadczalnej,
• 1913–1917 – profesor Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie,
• 1920 – Członek korespondent Polskiej Akademii Nauk,
• 1928–1929 – dziekan Wydziału Filozoficznego UJ.
• 1932 – Członek czynny Polskiej Akademii Nauk,
• 1947 – inicjator Komisji Stacyj Badań Promieniowania Kosmicznego.

Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Krzyżem Zasługi (1936).

Opinie

Na XXXV. Zjeździe Fizyków Polskich w Białymstoku prof. Andrzej Kajetan Wróblewski (Instytut Fizyki Doświadczalnej UW) przedstawił referat nt. „Fizyka w Polsce wczoraj, dziś i jutro” – krótką charakterystykę fizyki w Polsce XX w. Zaprezentował wskaźniki bibliometryczne, liczby dotyczące stopni i tytułów naukowych oraz liczby studentów fizyki. W podsumowaniu ocenił wkład Polaków do światowej fizyki XX w., wyodrębniając przede wszystkim – poza Marią Skłodowską-Curie (która w światowych zestawieniach jest wymieniana jako obywatelka francuska) – czterech fizyków, którzy dokonali odkryć na miarę Nagrody Nobla: Mariana Smoluchowskiego, Mariana Danysza, Jerzego Pniewskiego i Karola Olszewskiego. Wśród osiemnastu mniej zasłużonych, którzy jednak wnieśli bardzo poważny wkład do rozwoju fizyki i w pewnym okresie należeli do liderów światowej fizyki (których nazwiska są wymieniane w syntetycznych obcojęzycznych historycznych opracowaniach) znalazł się Konstanty Zakrzewski.