Miron Białoszewski (ur. 30 czerwca 1922 w Warszawie, zm. 17 czerwca 1983 tamże) – polski poeta, prozaik, dramatopisarz i aktor teatralny.

W chwili wybuchu wojny był uczniem III klasy gimnazjum. W okresie okupacji zdał maturę na tajnych kompletach, po czym rozpoczął studia polonistyczne na (również tajnym) Uniwersytecie Warszawskim, których nie mógł ukończyć.

W czasie okupacji prowadził w latach 1942–1944 razem ze Stanisławem Swenem Czachorowskim konspiracyjny Teatr Swena. Przyszły poeta i jego ojciec po kapitulacji powstania warszawskiego zostali wywiezieni do obozu tymczasowego w Lamsdorf (Lammsdorf, obecnie Łambinowice), następnie zostali przydzieleni do budowy gazowni w Opolu, skąd uciekli do Częstochowy i powrócili do Warszawy w lutym 1945.

Pracował najpierw na Poczcie Głównej (przy ul. Nowogrodzkiej), potem jako dziennikarz w "Kurierze Codziennym", "Wieczorze Warszawy" i „Świecie Młodych”. Współpracował także z redakcjami czasopism dziecięcych i młodzieżowych, dla których pisał wiersze i piosenki wraz z Wandą Chotomską.

Należał do tzw. pokolenia Współczesności. Wiosną 1955 Białoszewski wraz z Lechem Emfazym Stefańskim i Bogusławem Choińskim założyli tzw. "Teatr na Tarczyńskiej", gdzie wystawiał swoje cztery programy sceniczne, zawierające m.in. sztuki Wiwisekcja i Osmędeusze. W inscenizacjach tych brał również udział osobiście (jako aktor) wraz z Ludmiłą Murawską.

Debiutował w krakowskim "Życiu Literackim" w 1955 w ramach Prapremiery pięciu poetów obok wierszy m.in. Herberta, a pierwszy tom jego wierszy, Obroty rzeczy, ukazał się rok później. Następnie wydał tomy poetyckie: Rachunek zachciankowy (1959), Mylne wzruszenia (1961) oraz Było i było (1965). W tym czasie zdobył niemały rozgłos. Dzięki temu i dzięki staraniom wpływowych przyjaciół i protektorów otrzymał mieszkanie przy pl. Dąbrowskiego 7, w którym zamieszkał wraz z życiowym partnerem, malarzem Leszkiem Solińskim. Soliński i Białoszewski poznali się w czasach "małopolsko-krakowskich". Ich związek homoseksualny był powodem wyrzucenia Białoszewskiego w 1953 z redakcji "Świata Młodych" za rzekome naruszenie obyczajów.

Po rozpadzie Teatru na Tarczyńskiej założył w mieszkaniu przy pl. Dąbrowskiego z Ludwikiem Heringiem i Ludmiłą Murawską "Teatr Osobny", który działał do 1963.

W 1970 zasłynął jako prozaik - po wydaniu tomu Pamiętnik z powstania warszawskiego, w którym 26 lat po koszmarach wojennych spisał swe przeżycia powstańcze. Niebawem ukazały się dalsze tomy prozy: Donosy rzeczywistości (1973), Szumy zlepy, ciągi (1976) oraz Zawał (1977).

W 1976 Białoszewski już po raz ostatni zmienił miejsce zamieszkania, przeprowadził się na ul. Lizbońską 2 m 62 na prawym brzegu Wisły. Tam powrócił do poezji, wydał też wówczas nowe tomy wierszy. Zmarł 17 czerwca 1983 po kolejnym zawale serca.

Dorobek literacki

Po każdym tytule i roku wydania podany jest w kwadratowym nawiasie numer tomu wydawanych od 1987 przez PIW Utworów zebranych Mirona Białoszewskiego, w którym znalazły się utwory pierwotnie opublikowane w danej książce.

Tomy poetyckie:

• Obroty rzeczy (Warszawa: PIW 1956)
• Rachunek zachciankowy (Warszawa: PIW 1959)
• Mylne wzruszenia (Warszawa: PIW 1961)
• Było i było (Warszawa: PIW 1965)
• Wiersze (Warszawa: PIW 1976)
• Poezje wybrane (Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza 1976)
• Miron Białoszewski [w serii Poeci Polscy] (Warszawa: Czytelnik 1977)
• Odczepić się (Warszawa: PIW 1978)
• Wiersze wybrane i dobrane (Warszawa: Czytelnik 1980)
• Trzydzieści lat wierszy (Warszawa: PIW 1982)
• Oho (Warszawa: PIW 1985)

Tom dramatów:

• Teatr Osobny (Warszawa: PIW 1973)

Tomy wierszy i prozy:

• Rozkurz (Warszawa: PIW 1980)
• Stara proza. Nowe wiersze (Warszawa: Czytelnik 1984)
• Obmapywanie Europy. Aaameryka. Ostatnie wiersze (Warszawa: PIW 1988 – pośmiertnie)

Tomy prozatorskie:

• Pamiętnik z powstania warszawskiego (Warszawa: PIW 1970)
• Donosy rzeczywistości (Warszawa: PIW 1973)
• Szumy, zlepy, ciągi (Warszawa: PIW 1976)
• Zawał (Warszawa: PIW 1977)
• Przepowiadanie sobie (Warszawa: PIW 1981)
• Konstancin (Warszawa: PIW 1991 – pośmiertnie)
• Chamowo (Warszawa: PIW 2009 – pośmiertnie)
• Tajny dziennik (Kraków: Znak 2012 – pośmiertnie)