Olga Sawicka (ur. 7 lutego 1932 roku w Poznaniu – zm. 2 kwietnia 2015 roku w Skolimowie-Konstancinie) – polska tancerka i choreograf, primabalerina Opery im. St. Moniuszki w Poznaniu (1963-1974), kierownik baletu w Teatrze Muzycznym w Poznaniu (1974-1976).

Córka Stanisława i Gertrudy z d. Walkowiak. Czas II wojny światowej spędziła w Poznaniu. W 1945 – po wyzwoleniu miasta – uczęszczała do szkoły podstawowej w której pobierała lekcje rytmiki. Przeniosła się do Szkoły Baletowej. Tam przez 2 lata uczyła się pod kierunkiem Stanisława Miszczyka i Jerzego Kaplińskiego.

Absolwentka studia baletowego przy Teatrze Wielkim w Poznaniu. Występowała w Operze Poznańskiej (1947-49), Operze Śląskiej w Bytomiu (1949-53) i Operze Warszawskiej (1953-61).

Studiowała balet w Paryżu u Lubov Jegorowej, Preobrażeńskiej i Wiktora Gzowskiego. Odbyła turneé po Niemczech, Szwajcarii, Francji, Monte Carlo. Występowała także w Teatrze Wielkim w Moskwie, w Norwegii, Szwecji, na Kubie, Genui (1968), Liége (1969), Trieście (1968), Turynie (1968), Strasburgu (1969), we Włoszech (1970, 1972), Oslo (1971), Göteborgu (1971). Po małżeństwie z Hugues Steinerem zamieszkała we Francji. Powróciła do Polski w 1963.

W latach 1963-74 primabalerina Opery im. St. Moniuszki w Poznaniu. 24 czerwca 1975 odbył się wieczór pożegnalny artystki w którym wystąpiła jako gospodyni-konferansjerka. W Operze Poznańskiej wystąpili wtedy: Barbara Bittnerówna, Witold Gruca, Stanisław Szymański, Ewa Głowacka, Miłosz Andrzejczak, Joanna Górska, Jolanta Rybarska, Małgorzata Potyńczuk, Izabela Kwiecień. Od 1 września 1974 do 31 stycznia 1976 była kierownikiem baletu w poznańskim Teatrze Muzycznym, rezygnując z tej funkcji, wycofała się z czynnego życia artystycznego.

O jej występach wypowiadano się:

... rozbraja, zniewala, oczarowuje. Bez wzruszenia nie można na nią patrzeć [...] Posiada ona dwie cechy, jej wśród wszystkich polskich tancerek w największym stopniu właściwe: jakaś promieniująca, nieskazitelna czystość i naturalna, jakby wrodzona perfekcja techniczna. Połączmy te dwie cechy, dodajmy do nich niezwykłą wrażliwość, subtelną wyrazistość, muzykalność a zrozumiemy, dlaczego Julia Sawickiej staje się kreacją wznoszącą się na prawdziwe wyżyny sztuki choreograficznej.

— Tacjanna Wysocka, "Teatr"

Publiczność Helsinek doznać mogła niezapomnianych przeżyć, kiedy primabalerina Opery Warszawskiej Olga Sawicka i jej partner Witold Borkowski występowali w naszej Operze. Olga Sawicka jest tancerką, która z wyjątkową ekspresją oddaje wzloty uczuć, której technika jest płynna, swobodna, czasem aż sięgająca akrobatyki. Jej sztuka równowagi jest zachwycająca, a wyjątkowo wysokie arabeski radują oko [...] Burza oklasków i fala kwiatów przez rampę na scenę

— Polska Julia zawojowała naszą publiczność, Suomen Sosialidemokraatti

Francuski aktor Gerard Philippe zapytany w Warszawie, co zrobiło na nim największe wrażenie, odpowiedział: "Dwie rzeczy: Stare Miasto i Olga Sawicka jako Julia".

W 2009 roku ukazała się poświęcona jej książka Stefana Drajewskiego "Życie z tańcem".

Ważniejsze partie

• tytułowa – Giselle, A.Adama
• tytułowa – Ognisty ptak, I.F.Strawiński
• Odetta-Odylia – Jezioro łabędzie, P.I.Czajkowski
• Julia – Romeo i Julia, S.S.Prokofiew
• Amelia – Mazepa, T.Szeligowski

• 1950 – Warszawska premiera – film fabularny, nie występuje w czołówce,
• 1954 – Uczta Baltazara – film fabularny, jako Halina Stępczyńska,
• 1957 – Julietta ze snów – spektakl telewizyjny, jako Julietta,
• 1959 – Olga Sawicka i Bogdan Bulder. Koncert TV – film dokumentalny.

Odznaczenia i nagrody

• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – (dwukrotnie, 1959)
• Złoty Medal "Zasłużony Kulturze Gloria Artis" – (27 kwietnia 2009)

• Nagroda Kulturalna Miasta Poznania za rok 1967
• Statuetka Terpsychory – nagroda wręczona podczas Poznańskiej Wiosny Baletowej w Poznaniu (2006)