Paweł Nepomucen Romocki, h. Prawdzic (ur. 19 kwietnia 1880 w Woli Marzeńskiej, zm. 28 czerwca 1940 w Warszawie) – inżynier technolog, major Wojska Polskiego, poseł na Sejm I kadencji w II RP.

W czasie I wojny światowej w I Korpusie Polskim generała Józefa Dowbora-Muśnickiego, żołnierz Polskiej Organizacji Wojskowej.

Absolwent Politechniki w Hanowerze (Königliche Technische Hochschule) i Instytutu Technologicznego w Petersburgu (Технологический Институт Императора Николая I). Do 1926 działacz Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji. W latach 1920–1922 kierownik Komitetu Przemysłowego przy Ministerstwie Spraw Wojskowych. W latach 1922–1926 poseł na Sejm RP z listy Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej. W latach 1926–1928 minister komunikacji w rządach Kazimierza Bartla i Józefa Piłsudskiego.

W latach 1928–1930 dyrektor Izby Przemysłowo-Handlowej w Wilnie. W 1932 Paweł Romocki wszedł w posiadanie części akcji Sierszańskich Zakładów Górniczych S.A. (większościowy pakiet udziałów należał do rodziny Potockich – linii krzeszowickiej) i został dyrektorem tych zakładów (po inż. Michale Dunajeckim), w skład których wchodziły liczne zakłady przemysłowe w dobrach Potockich (z rejonu Sierszy i Trzebini) z największym – kopalnią Artur w Sierszy. Funkcję dyrektora Sierszańskich Zakładów Górniczych sprawował do 1938, gdy został dyrektorem naczelnym Unii Polskiego Przemysłu Górniczo-Hutniczego w Katowicach.

Odznaczony Krzyżem Orderu Virtuti Militari V klasy.

Zmarł tragicznie w okresie okupacji Polski potrącony przez niemiecki samochód.

Życie prywatne

W 1922 roku ożenił się z Jadwigą Niklewicz (1895–1975) i mieli razem trzech synów: Andrzeja (1923–1944), Jana (1925–1944) i Tomasza (1930–1931). Paweł Romocki wraz z żoną i najmłodszym synkiem spoczywają w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 236–VI–4).