Peter McNamara (ur. 5 lipca 1955 w Melbourne, zm. 20 lipca 2019) – australijskitenisista, zwycięzca turniejów wielkoszlemowych w grze podwójnej. Na początku lat 80. XX wieku był klasyfikowany w czołówce światowej i debla, i singla, jednak większe sukcesy odniósł w grze podwójnej, szczególnie w parze ze swoim starszym o rok rodakiem Paulem McNamee. Bronił też barw narodowych w Pucharze Davisa.

Życiorys

McNamara rozpoczął treningi tenisowe stosunkowo późno, w wieku 14 lat, pod kierunkiem Iana Occleshawa. W 1975 znalazł się na czele krajowego rankingu graczy do lat 21. W kolejnych sezonach piął się w górę klasyfikacji, znaczący postęp osiągając w 1979, kiedy to przebił się do czołowej pięćdziesiątki na świecie, zarówno w zestawieniu Association of Tennis Professionals, jak i rankingu cyklu Grand Prix. Awans ten zawdzięczał przede wszystkim wygranej w turnieju Grand Prix w Brukseli oraz finałowi w Gstaad.

W 1980 McNamara został międzynarodowym mistrzem Belgii, a w Australian Open, rozgrywanym w tych latach na kortach trawiastych i w terminie grudniowym, doszedł do półfinału ulegając dopiero późniejszemu zwycięzcy Brianowi Teacherowi. W kolejnym sezonie wygrał międzynarodowe mistrzostwa Niemiec w Hamburgu (w finale z Connorsem) i halowy turniej w Melbourne (w finale z Gerulaitisem), a w Wielkim Szlemie zanotował ćwierćfinały na Wimbledonie (uległ Borgowi) i w Australian Open (przegrał z Markiem Edmondsonem); dało mu to 10. miejsce w klasyfikacji ATP i 16. w Grand Prix, a wśród najlepiej zarabiających graczy sezonu uplasował się na 8. miejscu. W 1982 McNamara nie wygrał żadnej imprezy w grze pojedynczej, ale pięciokrotnie dochodził do finałów (w tym w Hamburgu przegrywając z José Higuerasem) oraz był w ćwierćfinale French Open, po zwycięstwach nad amerykańskim specjalistą wolnych nawierzchni Haroldem Solomonemoraz przyszłym mistrzem tego turnieju Ekwadorczykiem Andrésem Gómezem (uległ Argentyńczykowi José Luisowi Clercowi). Powtórzył także półfinał Australian Open, będąc o krok od finału - w półfinale miał piłkę meczową przy stanie 5:3 w piątym secie z obrońcą tytułu Johanem Kriekiem, który ostatecznie wygrał ponownie turniej.

W marcu 1983 Australijczyk wygrał turniej w Brukseli, pokonując w finale Ivana Lendla 6:4, 4:6, 7:6. Awansował wówczas na 7. miejsce w rankingu ATP, najwyższe w karierze, ale zaledwie kilka dni później kontuzja kolana załamała jego karierę; w Rotterdamie zmuszony był poddać mecz i zniknął z kortów na półtora roku. Nie odzyskał już poprzedniej dyspozycji po powrocie do startów turniejowych jesienią 1984; jedynym znaczącym rezultatem był ćwierćfinał halowej imprezy w Melbourne w październiku 1985. Ostatni raz w grze pojedynczej McNamara wystąpił w Australian Open 1987 (przeniesionym już wówczas na termin styczniowy), przegrywając w I rundzie z Amerykaninem Scottem Davisem w pięciu setach.

Jeszcze bogatszą kartę sukcesów McNamara zapisał jako deblista. Może pochwalić się 19 wygranymi turniejami, w tym trzema wielkoszlemowymi, oraz 10 finałami (dwa w Wielkim Szlemie). Już w 1975 grał po raz pierwszy w finale, mając w Sydney za partnera rodaka Chrisa Kachela. Największe sukcesy McNamara odniósł jednak z innym Australijczykiem, Paulem McNamee, również pochodzącym z Melbourne. W 1979 wygrali wspólnie pięć imprez, w tym Australian Open. Turniej ten, chociaż wciąż wielkoszlemowy, przeżywał w tym okresie kryzys znaczenia i często był omijany w kalendarzach startów największych gwiazd tenisa, co często wykorzystywali reprezentanci gospodarzy; szczególnie dotyczyło to gry podwójnej. W latach 1979-1980 finały męskiego debla Australian Open miały wyłącznie australijski charakter; w 1979 McNamara i McNamee pokonali Cliffa Letchera i Paula Kronka 7:6, 6:2, by rok później ulec Kimowi Warwickowi i Markowi Edmondsonowi.

Do finału Australian Open 1980 McNamara i McNamee przystąpili jako aktualni mistrzowie Wimbledonu, latem tegoż roku triumfowali bowiem w Londynie po serii zwycięstw nad wybitnymi parami - w ćwierćfinale Raulem Ramirezem i Brianem Gottfriedem, w półfinale nad Johnem McEnroe i Peterem Flemingiem, wreszcie w finale nad Robertem Lutzem i Stanem Smithem (7:6, 6:3, 6:7, 6:4). Australijczycy byli też w półfinale US Open 1980. W 1981 w Wielkim Szlemie grali mniej skutecznie, w Paryżu i Melbourne kończąc starty na ćwierćfinale, w Londynie na półfinale; McNamara próbował też gry w parze ze Szwajcarem Heinzem Günthardtem, z którym doszedł do finału US Open, jednak mecz finałowy oddając walkowerem Johnowi McEnroe i Peterowi Flemingowi z powodu choroby partnera. Z Günthardtem Australijczyk wygrał w 1981 dwa turnieje mniejszej rangi, z McNamee zanotował natomiast trzy wygrane, w tym Masters. Ponadto tytuł halowy w Melbourne zdobył z Paulem Kronkiem.

W 1982 McNamara wygrał turniej w Mediolanie w parze z Günthardtem, natomiast z McNamee triumfował najpierw na kortach ziemnych w Monte Carlo, a latem powtórzył wielki sukces na trawie Wimbledonu, gdzie w finale przeciwnikami australijskiej pary byli Amerykanie Fleming i McEnroe (mecz, na prośbę McEnroe, skrócono do formuły "best-of-three"[3]). W 1983 McNamara i McNamee wygrali wspólnie ostatni turniej, pokonując w finale w Memphis amerykańskich bliźniaków Tima i Toma Gulliksonów; kontuzja McNamary w marcu tegoż roku przerwała udaną współpracę deblową Australijczyków. Po powrocie McNamary na kort grywali nadal razem, dochodząc nawet do dwóch finałów turniejowych (Boston 1985, Sydney 1986), a w 1985 do półfinału Wimbledonu. Sukcesów z początku lat 80. już jednak nie powtórzyli. McNamee był również partnerem McNamary w pożegnalnych występach turniejowych na poziomie zawodowym - w Wielkim Szlemie w czerwcu 1987 na Wimbledonie i w cyklu Grand Prix kilka tygodni później w Gstaad. Najwyżej w rankingu światowym deblistów Australijczyka sklasyfikowano w styczniu 1983 - na 8. miejscu.

Zarobki zawodowe McNamary niewiele przekroczyły milion dolarów, ale należy pamiętać, że w latach 80. były one generalnie dużo niższe niż na początku XXI wieku.

Para McNamara i McNamee prezentowała specyficzny styl gry deblowej. Obaj partnerzy byli praworęczni i dysponowali ważnymi w deblu uderzeniami - serwisem i wolejem, ale w odróżnieniu od wielu rywali sprawiali wrażenie niezgranych, często zderzając się na korcie lub poruszając się w jedną stronę, drugą pozostawiając niepilnowaną; w efekcie często wybierali na korcie rozwiązania niekonwencjonalne. Sympatię widzów zapewniały im nie tylko dobre wyniki i żywiołowa gra, ale i pogodny nastrój, który prezentowali mimo częstych nieporozumień przy rozgrywaniu punktów. Ten nieco rozrywkowy charakter debla zachowali w turniejach weteranów, w których wspólnie uczestniczyli także po 50. roku życia.

W latach 1980-1986 McNamara rozegrał 21 pojedynków w Pucharze Davisa, z czego większość w grze pojedynczej. W ramach tych rozgrywek pokonał m.in. Yannicka Noaha, Matsa Wilandera, Corrado Barazzuttiego. W deblu występował z McNamee i jeden raz z Philem Dentem. Kontuzja wykluczyła go z reprezentacji, która sięgnęła po Puchar Davisa w 1983, ale miał swój udział w triumfie Australii trzy lata później: w meczu pierwszej rundy pokonał w grze pojedynczej Chrisa Lewisa i Kelly'ego Everndena z Nowej Zelandii. Łączny bilans jego pojedynków reprezentacyjnych wynosi 10 zwycięstw przy 11 porażkach, z czego w singlu 9 wygranych i 7 porażek.

Po zakończeniu kariery zawodniczej był trenerem, współpracował m.in. z Markiem Philippoussisem, Grigorem Dimitrowem, Mattem Ebdenem. Ostatnią jego podopieczną była Chinka Wang Qiang (do lutego 2019).

Osiągnięcia wielkoszlemowe

• Australian Open
  • gra podwójna - wygrana 1979, finał 1980 (oba z Paulem McNamee)
• Wimbledon
  • gra podwójna - wygrane 1980, 1982 (oba z Paulem McNamee)
• US Open
  • gra podwójna - finał 1981 (z Heinzem Günthardtem)

Zwycięstwa turniejowe

• gra pojedyncza
  • 1979 Berlin
  • 1980 Bruksela
  • 1981 Hamburg, Melbourne (hala)
  • 1983 Bruksela
• gra podwójna
  • 1979 Bruksela (z Billy Martinem), Nicea, Kair, Palermo, Sydney, Australian Open(wszystkie z Paulem McNamee)
  • 1980 Houston, Wimbledon, Sydney (wszystkie z Paulem McNamee)
  • 1981 Masters Doubles, Stuttgart (korty ziemne), Sydney (wszystkie z Paulem McNamee), North Conway, Sawgrass Doubles (oba z Heinzem Günthardtem), Melbourne (hala, z Paulem Kronkiem)
  • 1982 Mediolan (z Heinzem Günthardtem), Monte Carlo, Wimbledon (oba z Paulem McNamee)
  • 1983 Memphis (z Paulem McNamee)

Finały turniejowe

• gra pojedyncza
  • 1979 Gstaad
  • 1980 Melbourne (hala)
  • 1982 Delray Beach, Frankfurt, Hamburg, Wenecja, Tokio (hala)
• gra podwójna
  • 1975 Sydney (z Chrisem Kachelem)
  • 1980 Forest Hills, Australian Open (oba z Paulem McNamee), Bastad (z Johnem Feaverem)
  • 1981 Hamburg (z Paulem McNamee), US Open (z Heinzem Günthardtem)
  • 1982 Houston (z Markiem Edmondsonem), São Paulo (z Ferdi Tayganem)
  • 1985 Boston (z Paulem McNamee)
  • 1986 Sydney (z Paulem McNamee)