Stanisław Rudnicki (ur. 11 października w Warszawie 1900, zginął 6 czerwca 1920 w Kijowie) - podporucznik obserwator Wojska Polskiego II RP.

W latach 1916-1918 był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej w Warszawie. Po uzyskaniu niepodległości przez Polskę ukończył Szkołę Mechaniczno-Techniczną H. Wawelberga i S. Rotwanda i wstąpił do Szkoły Podchorążych, którą ukończył w 1919 roku w stopniu podporucznika.

Po ukończeniu Szkoły Podchorążych został przydzielony do Szkoły Obserwatorów Lotniczych w Mokotowie. W lutym 1920 ukończył szkołę z wyróżnieniem i w marcu tegoż roku został przydzielony do 16 Eskadry Wywiadowczej w Krakowie.

W kwietniu 1920 roku został skierowany na front ukraiński. Po kilku dniach walk został jedynym obserwatorem w eskadrze. Z tego powodu wykonywał dziennie po kilka lotów z różnymi pilotami.

W maju 1920 Stanisław Rudnicki zasłynął z kilku brawurowych akcji bojowych. Do najbardziej znanych było zniszczenie bolszewickiego pociągu pancernego w okolicach miasta Biała Cerkiew okręg kijowski.

6 czerwca 1920 roku wracając z kolejnego lotu bojowego nad miejscowością Browary rozbił się na lotnisku kijowskim. Przyczyny katastrofy nie są znane. Najbardziej prawdopodobna z wersji zakłada, że pilot, sierż. Józef Dąbrowski został zabity w czasie lotu, a stery samolotu przejął ppor. obs. Stanisław Rudnicki, który sam ranny i nie posiadając stosownych umiejętności rozbił płatowiec podczas lądowania.

Pośmiertnie za wybitne zasługi dla lotnictwa polskiego został odznaczony Krzyżem Walecznych, Polową Odznaką Obserwatora oraz za swój wkład w odzyskanie niepodległości Krzyżem Niepodległości.