Stefan Frankowski

Dodaj nowe zdjęcie!
Data urodzenia:
03.04.1887
Data śmierci:
25.09.1940
Długość życia:
53
Days since birth:
50035
Years since birth:
136
Dni od śmierci:
30500
Lata od śmierci:
83
Kategorie:
oficer, uczestnik I wojny światowej, uczestnik II wojny światowej
Narodowość:
 polska
Cmentarz:
Wrocław, Cmentarz Żołnierzy Polskich

Stefan Frankowski (ur. 3 kwietnia 1887 w Hołowlu na Wołyniu, zm. 25 września 1940 w Bielawie) – komandor dyplomowany Marynarki Wojennej II Rzeczypospolitej, pośmiertnie awansowany na kontradmirała.

Służba w rosyjskiej Marynarce Wojennej

W latach 1899-1905 był uczniem sześcioklasowej szkoły realnej w Kijowie. W 1908 ukończył Morski Korpus Kadetów w Sankt Petersburgu i został promowany na stopień miczmana. Podczas służby w Marynarce Wojennej Imperium Rosyjskiego pływał jako oficer nawigacyjny na okrętach nawodnych: pancerniku "Cesarewicz" i "Sława" oraz krążowniku "Aurora". W 1912 został awansowany na lejtnanta (porucznika marynarki). W 1913 był słuchaczem kursu oficerów nawigacyjnych. W I wojnie światowej był oficerem nawigacyjnym 2 Brygady Pancerników Floty Morza Bałtyckiego.

Służba w Marynarce Wojennej RP

W 1919 zgłosił się do Wojska Polskiego i objął funkcję naczelnika Wydziału Operacyjnego w Sekcji Marynarki Wojennej Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Przez krótki czas był pełniącym obowiązki szefa Sekcji Marynarki. Po jej przekształceniu w Departament dla Spraw Morskich został kierownikiem Wydziału Operacyjnego w Sekcji Organizacyjnej. Przewodził także pracom Komisji Weryfikacyjnej dla Oficerów. Od końca 1919 do połowy 1920 pracował jako oficer do zleceń i przedstawiciel morski w Sztokholmie. Po powrocie do kraju został kierownikiem kursu dla oficerów Korpusu Rzeczno-Brzegowego, a następnie szefem Sekcji Personalno-Szkolnej w Departamencie dla Spraw Morskich. W momencie utworzenia Kierownictwa Marynarki Wojennej w Warszawie otrzymał posadę szefa Wydziału Regulaminów i Wyszkolenia, niedługo potem wyznaczono go szefem Wydziału Organizacyjno-Mobilizacyjnego.

W okresie od października 1923 do września 1925 był słuchaczem francuskiej Szkoły Marynarki Wojennej ("Ecole de Guerre Navale"), po ukończeniu której otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego (od 1928 zmieniony na "oficera dyplomowanego").

We wrześniu 1925 przejął dowodzenie dywizjonem torpedowców w Gdyni. Od 1926 do 1929 był komendantem Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej w Toruniu (od 1928 Szkoła Podchorążych Marynarki Wojennej w Bydgoszczy). W latach 1929-1932 pełnił funkcję szefa Sztabu Kierownictwa Marynarki Wojennej. Został zwolniony ze stanowiska w związku z zaniechaniem zabezpieczania dokumentów. W 1933 objął stanowisko dowódcy Wybrzeża Morskiego. Po jego rozdzieleniu w 1939 dowodził Morską Obroną Wybrzeża w Gdyni. Był najprawdopodobniej jednym z autorów dokumentu "Sześcioletni program rozbudowy floty". W 1929 został prezesem Komitetu Głównego Funduszu Łodzi Podwodnej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego. Od 1931 do 1935 przewodniczył Komitetowi Redakcyjnemu "Przeglądu Morskiego". Był także członkiem Rady Głównej Ligi Morskiej i Kolonialnej.

Podczas obrony Wybrzeża w kampanii wrześniowej dowodził całością wojska zgromadzonego na Półwyspie Helskim oraz okrętami minowymi w Zatoce Gdańskiej. 3 września podjął decyzję o ewakuacji Dowództwa Morskiej Obrony Wybrzeża na Hel. 1 października 1939 przed kontradmirałem Hubertem von Schmundtem komandorzy Stefan Frankowski oraz Marian Majewski podpisali w sopockim Grand Hotelu akt kapitulacji załogi Helu. Następnie przebywał w niewoli niemieckiej w oflagach: X B Nimburg, XVII C Spittal, II C Woldenberg oraz VIII B Silberberg. W 1940 w ciężkim stanie został przewieziony do szpitala w Bielawie, gdzie zmarł 25 września. Po II wojnie światowej jego zwłoki ekshumowano i pochowano na Cmentarzu Żołnierzy Polskich we Wrocławiu-Oporowie.

Awanse

  • miczman - 1908
  • lejtnant (porucznik marynarki) - 1912
  • kapitan marynarki – 1919
  • major marynarki
  • komandor porucznik – 1921 ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 7. lokatą
  • komandora – 1 stycznia 1929 ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 1. lokatą w korpusie morskim
  • kontradmirała – 26 września 1946 (pośmiertnie)

Ordery i odznaczenia

  • Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari (pośmiertnie)
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1930)
  • Krzyż Walecznych
  • Złoty Krzyż Zasługi
  • Oficer Legii Honorowej (Francja).

 

Źródło informacji: wikipedia.org

Brak miejsc

    loading...

        Nie występują żadne powiązania

        01.09.1939 | Wojska niemieckie napadły o świcie bez wypowiedzenia wojny na Polskę, rozpoczynając kampanię wrześniową a tym samym II wojnę światową

        Kampania wrześniowa (inne stosowane nazwy: kampania polska 1939, wojna polska 1939, wojna obronna Polski 1939) – obrona terytorium Polski przed agresją militarną (bez określonego w prawie międzynarodowym wypowiedzenia wojny) wojsk III Rzeszy (Wehrmacht) i ZSRR (Armia Czerwona); pierwszy etap II wojny światowej. Była to pierwsza kampania II wojny światowej, trwająca od 1 września (zbrojna agresja Niemiec) do 6 października 1939, kiedy z chwilą kapitulacji SGO Polesie pod Kockiem zakończyły się walki regularnych oddziałów Wojska Polskiego z agresorami. Naczelnym Wodzem Wojska Polskiego w kampanii był marszałek Edward Rydz-Śmigły, a szefem sztabu gen. bryg. Wacław Stachiewicz. Od 3 września 1939 wojna koalicyjna Polski, Francji i Wielkiej Brytanii przeciw III Rzeszy.

        Prześlij wspomnienia

        Dodaj słowa kluczowe