Stefania Nina Grodzieńska-Jurandot (ur. 2 września 1914 w Łodzi, zm. 28 kwietnia 2010 w Konstancinie-Jeziornie) – polska pisarka, aktorka estradowa i teatralna, satyryczka.

Dzieciństwo spędziła w Łodzi. Jej rodzice mieszkali za granicą, była wychowywana przez dziadków. Uczęszczała tam do szkoły baletowej. Do Warszawy przeniosła się w 1933. Pracowała w teatrzyku Cyganeria, tańczyła w Teatrze Kameralnym, w końcu Fryderyk Jarosy zaangażował ją do zespołu Cyrulika Warszawskiego. W okresie wojny wraz z mężem trafiła do getta warszawskiego, gdzie występowała w teatrze Femina. Pisała również wiersze pod pseudonimem Stefania Ney (było to nazwisko jej matki), wydane w 1949 przez Państwowy Instytut Wydawniczy w zbiorze „Dzieci getta”.

Po II wojnie światowej zaczęła pisywać felietony do „Szpilek”, pisywała także monologi i skecze. Jej teksty wykonywali m.in.: Hanka Bielicka, Adolf Dymsza, Loda Halama, Alina Janowska, Kalina Jędrusik, Bogumił Kobiela, Irena Kwiatkowska. Przez kilka lat Stefania Grodzieńska pracowała w Polskim Radiu, a przez kilkanaście lat w redakcji rozrywki Telewizji Polskiej.

Od 1937 była żoną Jerzego Jurandota – poety, dramaturga, satyryka i autora tekstów piosenek.

Zmarła po krótkiej chorobie 28 kwietnia 2010 w Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie. Została pochowana 4 maja 2010 roku na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Twórczość

Zbiory felietonów:

• Dzionek satyryka
• Jestem niepoważna
• Brzydki ogród
• Felietony i humoreski
• Plagi i plażki
• Rozmówki
• Kłania się PRL
• Kawałki żeńskie, męskie i nijakie

Powieści:

• Wspomnienia chałturzystki

Książki biograficzne:

• Urodził go Niebieski Ptak (wspomnienia o Fryderyku Jarosym)
• Już nic nie muszę (autobiograficzna)
• Nie ma z czego się śmiać (autobiograficzna)

Nagrody i wyróżnienia

• Diamentowy Mikrofon
• Hiacynt
• Mistrz Mowy Polskiej (2001)

Odznaczenia:

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w długoletniej działalności radiowej (2000)
• Złoty Medal "Zasłużony Kulturze Gloria Artis" (2007)