Tadeusz Breza (ur. 31 grudnia 1905 w Siekierzyńcach pod Ostrogiem na Wołyniu, zm. 19 maja 1970 w Warszawie) – polski pisarz.

Pochodził z rodziny ziemiańskiej, był siostrzeńcem M. Jehanne-Wielopolskiej. Maturę zdał w 1926 r. w I Liceum Ogólnokształcącym im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, gdzie przebywał u krewnych. Tam rozpoczął studia prawnicze. Zainteresowania filozoficzno-teologiczne skłoniły go do wstąpienia do zakonu benedyktynów w Belgii (Lophen pod Brugią). Przez półtora roku przechodził nowicjat, z którego został ostatecznie wydalony. Po powrocie do kraju rozpoczął studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim (słuchał wykładów W. Tatarkiewicza, T. Kotarbińskiego), które ukończył w Londynie. Był bratem architekta Achillesa Brezy i Heleny Wierzbickiej.

W Anglii przebywał w latach 1929-1932 w służbie dyplomatycznej jako sekretarz prasowy i attaché ambasady polskiej, dzięki czemu podróżował wiele po Europie. W latach 1933-1937 pracował w warszawskim "Kurierze Porannym". W latach 1937-1939 kierował „Młodym Teatrem” założonym przez T. Boya-Żeleńskiego.

W czasie okupacji był uczestnikiem stołecznego ruchu oporu. Po wojnie współpracował z prasą literacką, najpierw w Krakowie, później w Warszawie (w latach 1946-1948 w dziale teatralnym pisma Odrodzenie). W latach 1955-1964 był radcą kulturalnym ambasad polskich w Rzymie (do roku 1959), a następnie w Paryżu.

W 1955 odznaczony Orderem Sztandaru Pracy II klasy.