Tadeusz Chciuk-Celt, pseudonimy: Marek Celt, Michał Lasota (ur. 17 października 1916 w Drohobyczu, zm. 10 kwietnia 2001 w Monachium) – cichociemny, kurier ZWZ, redaktor i zastępca dyrektora Sekcji Polskiej RWE, ostatni prezes PSL na Uchodźstwie, autor wspomnień wojennych. Brat pisarza Andrzeja Chciuka.

1916-1939

Tadeusz Chciuk-Celt urodził się w 1916 w Drohobyczu. Od 1927 był w Związku Harcerstwa Polskiego, podharcmistrz od 1936. Odbył studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, które ukończył z tytułem magistra praw w 1939. Rozwijał także zainteresowania muzyczne. Jeszcze w czasach gimnazjalnych pobierał w tym zakresie naukę w Szkole Muzycznej im. M. Łysenki w Drohobyczu, a podczas studiów ukończył średni kurs Konserwatorium Muzycznego im. K. Szymanowskiego we Lwowie.

1940-1945

Podczas II wojny światowej brał czynny udział w walce zarówno z sowieckim, jak i hitlerowskim okupantem. W maju 1940 roku wstąpił jako ochotnik do Armii Polskiej we Francji, gdzie służył jako podchorąży artylerii w 3 Dywizji Piechoty. Po upadku Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie służył w 1 Brygadzie Strzelców w Szkocji oraz w Dywizjonie Artylerii Lekkiej Motorowej. Ukończył także, z drugą lokatą, Szkołę Podchorążych Artylerii w Szkocji ze stopniem podporucznika. Później został instruktorem w tej szkole.

W początkowym okresie wojny działał jako tzw. „biały kurier” Związku Walki Zbrojnej pomiędzy okupowaną przez ZSRR Małopolską Wschodnią a Budapesztem. Swoje przeżycia z tego okresu opisał w książce Biali kurierzy.

W Londynie ponownie zgłosił gotowość do pracy kurierskiej. Odbył przyspieszony kurs skoczków spadochronowych, a następnie, w nocy z 27 na 28 grudnia 1941 wziął udział w operacji „Jacket” i wylądował na spadochronie w okupowanej Polsce jako emisariusz rządu gen. Władysława Sikorskiego. Jego zadaniem było sporządzenie dla Sikorskiego raportu o stanie państwa podziemnego. Do Londynu powrócił jednak, na skutek szeregu przeszkód i trudności, dopiero w czerwcu 1943. Nie zdążył przekazać swojego raportu gen. Sikorskiemu, który 4 lipca tegoż roku zginął w Gibraltarze. Przebieg operacji „Jacket” Chciuk opisał w książce Koncert – opowiadanie cichociemnego, a przewidziany dla gen. Sikorskiego raport – w książce Raport z Podziemia – 1942.

Po powrocie do Londynu Chciukowi powierzono funkcję kierownika kurierów w MSW. Równocześnie został członkiem zespołu redakcyjnego tajnej Rozgłośni Polskiej Świt z siedzibą w Anglii. W kwietniu 1944 wziął udział w kolejnej akcji spadochronowej i został zrzucony w kraju, tym razem jako osobisty emisariusz premiera Stanisława Mikołajczyka, a zarazem jako oficjalny przedstawiciel Naczelnego Komitetu Harcerskiego. Jednym z zadań Chciuka podczas tej operacji była opieka nad innym cichociemnym wysłannikiem rządu RP – dr Józefem Retingerem. Chciuk powrócił do Londynu w lipcu tego samego roku tzw. „Trzecim Mostem”. Jego podwójny skok cichociemnego, za każdym razem zakończony szczęśliwym powrotem do centrali w Londynie, był jedynym takim przypadkiem w dziejach tej formacji. Operację „Trzeci Most” opisał w nieukończonej książce o tym tytule. Po powrocie do Londynu w grudniu 1944 r. został dopuszczony do próby na stopień harcmistrza przez hm. RP Olgę Małkowską, Przewodniczącą Komitetu Naczelnego ZHP na czas wojny.

1945-2001

Po zakończeniu działań wojennych Tadeusz Chciuk-Celt został wysłany w grudniu 1945 do Polski jako sekretarz Misji do spraw Demobilu razem z dr. Józefem Retingerem, twórcą i kierownikiem tej akcji. Celem misji było przekazanie do kraju materiałów i sprzętu pochodzącego z armii amerykańskiej i brytyjskiej.

W kwietniu 1946 został aresztowany przez UB. Zwolniono go po kilku miesiącach, po osobistej interwencji Stanisława Mikołajczyka. W kraju Chciuk pracował krótko w Wojewódzkim Urzędzie Ziemskim w Krakowie. Współdziałał także z Polskim Stronnictwem Ludowym w walce przeciw sowietyzacji kraju. Jednakże, po opuszczeniu Polski przez S. Mikołajczyka, w październiku 1947 nasiliły się prześladowania działaczy ludowych, które nie ominęły także Tadeusza Chciuka, który zmuszony był we wrześniu 1948 uchodzić z Polski.

Po ucieczce z kraju przebywał przez kilka lat we Francji, gdzie m.in. wstąpił do PSL na Uchodźstwie. Zajmował się redagowaniem Biuletynu informacyjnego PSL. Powierzono mu także funkcję prezesa PSL w Okręgu Paryż. Jako przedstawiciel Rady Naczelnej PSL wyjeżdżał kilkakrotnie w sprawach organizacyjnych do Belgii, Szwajcarii i Niemiec. Ponadto udzielał się w harcerstwie jako instruktor oraz jako naczelnik „Sokoła” w Paryżu. W 1966 mianowany harcmistrzem rozkazem L7/66 Naczelnika Harcerzy hm. Jerzego Wittinga z dn. 21 lipca 1966 r.

Od 1952 do śmierci w 2001 Tadeusz Chciuk-Celt przebywał w Monachium. Był współtwórcą działającej od 1952 Sekcji Polskiej Radia Wolna Europa. Był redaktorem działu wiejskiego oraz redaktorem programów poświęconych tematyce wsi, które prowadził pod pseudonimem „Michał Lasota”. Zawołaniem jego audycji było: „tym, co żywią i bronią – chłopom polskim szczęść Boże”. Walczył na falach eteru przeciw komunizacji Polski. Był nadto czołowym komentatorem politycznym rozgłośni, a także autorem słuchowisk radiowych i audycji harcerskich. W latach 1976-1983 (do czasu przejścia na emeryturę) pełnił funkcję zastępcy dyrektora Sekcji Polskiej RWE.

Chciuk-Celt pełnił także funkcję prezesa Syndykatu Dziennikarzy Polskich w Niemczech Zachodnich. Ponadto, od 1981, był prezesem samodzielnego Oddziału byłych Żołnierzy AK w RFN, a od 1988 został prezesem (ostatnim) PSL na Uchodźstwie.

Do Polski przyjechał po raz pierwszy dopiero w 1991.

Zmarł w 2001 w Monachium. Jego prochy złożono z honorami wojskowymi w Panteonie Żołnierzy Polski Walczącej na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.