Tadeusz Chróścielewski (ur. 3 czerwca 1920 w Mińsku Mazowieckim, zm.17 sierpnia 2005 w Łodzi) – polski pisarz i tłumacz.

Ojciec poetki Doroty Chróścielewskiej i prawnika – prof. dr. Wojciecha Chróścielewskiego, mąż Honoraty Chróścielewskiej.

Od 1945 roku związany z Łodzią. Od 1951 roku należał do PZPR. Tworzył lirykę pejzażową i refleksyjną (Uczta Aureliana, Hipokrene warmińska, Jasień i jesień).

Pisał również powieści (Szkoła dwóch dziewcząt, Laska Matuzalema, Mój ożenek w krainie Feaków). Był tłumaczem poezji rosyjskiej, ukraińskiej i białoruskiej (m.in. Janka Kupała, Aleksiej Tołstoj). W 1985 r. wydał wspomnienia pod tytułem Uczeń czarnoksiężników.

Współpracował z wydawaną w Łodzi prasą codzienną oraz tygodnikami społeczno-kulturalnymi: „Wieś”, „Osnowa”, „Odgłosy”.

W 1955 roku złożył wniosek, aby metalowa rzeźba konia na budynku pierwszej w Łodzi lecznicy dla zwierząt przy ul. M. Kopernika 22, uwieczniony w Kwiatach polskich tzw. koń tuwimowski, została uznana za zabytek.

Autor napisów na łódzkich pomnikach: w mauzoleum na Radogoszczu oraz „Pękniętego Serca”, upamiętniającego obóz dla polskich dzieci przy ul. Przemysłowej.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi.

Zmarł nagle 17 sierpnia 2005, w wieku 85 lat. Pochowany na cmentarzu na Radogoszczu w Łodzi.

Twórczość

powieści

• Szkoła dwóch dziewcząt
• Laska Matuzalema
• Mój ożenek w krainie Feaków

autobiografie

• Uczeń czarnoksiężników; Łódź 1985
• To i owo, a już historia; Łódź 1997, Wyd. Literatura