Tadeusz Józef Zawistowski (ur. 16 stycznia 1930 w Sztabinie, zm. 1 czerwca 2015) – polski biskup rzymskokatolicki, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Łomży w latach 1970–1973, biskup pomocniczy łomżyński w latach 1973–2006, od 2006 biskup senior diecezji łomżyńskiej.

Młodość i wykształcenie

Urodził się 16 stycznia 1930 w Sztabinie. Nauki na poziomie szkoły średniej pobierał w Sztabinie, gdzie po zakończeniu II wojny światowej miejscowy proboszcz zorganizował klasy gimnazjalne, w Gimnazjum Księży Salezjanów w Różanymstoku, w Augustowie, a także w Gimnazjum i Liceum Humanistycznym im. Mikołaja Kopernika w Grajewie, gdzie w 1950 złożył egzamin dojrzałości.

W latach 1950–1955 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Łomży. Święceń prezbiteratu udzielił mu 3 lipca 1955 w Łomży biskup diecezjalny łomżyński Czesław Falkowski.

W latach 1956–1961 studiował filologię klasyczną na Wydziale Humanistycznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Studia ukończył z tytułem magistra.

Prezbiter

W latach 1955–1956 pracował jako wikariusz w parafii św. Stanisława Biskupa w Kobylinie. Od 1961 do 1962 był duszpasterzem w parafii św. Jakuba w Sztabinie. W 1967 został ustanowiony diecezjalnym duszpasterzem inteligencji technicznej i twórców kultury, a w 1971 objął funkcję sędziego prosynodalnego. Zajmował stanowisko sekretarza rady kapłańskiej.

Od 1962 do 1990 był wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym w Łomży. Prowadził zajęcia z języka łacińskiego, a później także z języka greckiego. W łomżyńskim seminarium pełnił w latach 1969–1970 funkcję prefekta, a w latach 1970–1973 urząd rektora.

W 1971 został obdarzony godnością kanonika honorowego kapituły katedralnej w Łomży.

Biskup

12 maja 1973 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji łomżyńskiej i biskupem tytularnym Hospity. Prekonizowany został 14 maja 1973. Święcenia biskupie otrzymał 29 czerwca 1973 w Bazylice św. Piotra w Rzymie. Udzielił mu ich papież Paweł VI w asyście arcybiskupów Agostina Casaroliego i Bernardina Gantina. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Laus Deo – pax hominibus” (Chwała Bogu – pokój ludziom).

20 czerwca 1973 został ustanowiony wikariuszem generalnym diecezji. W kurii diecezjalnej objął funkcje przewodniczącego Wydziału Duszpasterskiego, przewodniczącego Wydziału Personalno-Administracyjnego, dyrektora Wydziału ds. Zakonnych i moderatora kurii. Wszedł w skład rady kapłańskiej i kolegium konsultorów. W latach 1982–1983 pełnił funkcję administratora diecezji. W 1973 został prałatem-archidiakonem łomżyńskiej kapituły katedralnej.

W ramach Episkopatu Polski był członkiem Komisji ds. Duchowieństwa, Komisji ds. Środków Społecznego Przekazu i Komisji ds. Duszpasterstwa Rolnikówó.

11 lutego 2006 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z pełnienia funkcji biskupa pomocniczego diecezji łomżyńskiej.

Był współkonsekratorem w trakcie sakry biskupa pomocniczego włocławskiego Romana Andrzejewskiego (1981) oraz biskupów pomocniczych łomżyńskich: Edwarda Samsela (1982) i Tadeusza Bronakowskiego (2006).

1 czerwca 2015 r.  ok. 2 w nocy, po tygodniowym pobycie w szpitalu zmarł. Miał 85 lat, przeżył w kapłaństwie 60, w biskupstwie 42 lata.

Odznaczenia i tytuły

Postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 9 października 2007 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

W 1988 otrzymał Krzyż Armii Krajowej.

W 2008 nadano mu tytuł honorowego obywatela powiatu łomżyńskiego.