Tadeusz Żenczykowski, ps. Kania, Kowalik, Zawadzki (ur. 2 stycznia 1907 w Warszawie, zm. 30 marca 1997 w Londynie) – polski prawnik, działacz polityczny i publicysta. Kawaler Orderu Orła Białego.

Od 1922 członek Związku Strzeleckiego, jeden z przywódców Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej. Od listopada 1938 poseł na Sejm V kadencji z listy Obozu Zjednoczenia Narodowego.

We wrześniu 1939 brał udział w obronie Warszawy, po ucieczce z niemieckiej niewoli był organizatorem i przewodniczącym konspiracyjnego Związku Odbudowy Rzeczypospolitej (ZOR). Od 1940 pracował w Biurze Informacji i Propagandy Komendy Głównej AK. Kierował Akcją N, a od 1943 był kierownikiem Podwydziału "Antyk", zajmującego się propagandą antysowiecką ("Wolność Robotnicza" i "Głos Ludu"), i "Rój", przygotowującego propagandę powstańczą.

Brał udział w powstaniu warszawskim, pełniąc funkcję szefa Wydziału Propagandy AK. Po upadku powstania znalazł się w niewoli niemieckiej, po uwolnieniu został redaktorem konspiracyjnego pisma antykomunistycznego "Głos Wolności". W listopadzie 1945 opuścił kraj.

Na emigracji prowadził działalność polityczną i publicystyczną. W latach 1954–1975 był redaktorem, następnie zastępcą dyrektora Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa. Należał do Rady Powierników Polskiej Fundacji Kulturalnej w Londynie, przez wiele lat współpracował z "Dziennikiem Polskim i Dziennikiem Żołnierza". Był autorem wielu prac historycznych.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, a za działalność konspiracyjną Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari. W 1996 otrzymał Medal Polonia Mater Nostra Est, oraz w uznaniu znamienitych zasług dla niepodległości RP – Order Orła Białego.