Viktor Emil Frankl (ur. 26 marca 1905 w Wiedniu, zm. 2 września 1997 w Wiedniu) – psychiatra i psychoterapeuta austriacki, więzień obozów koncentracyjnych, m.in. Auschwitz, jeden z twórców humanizmu psychologicznego. Był doktorem filozofii, a także profesorem neurologii i psychiatrii wydziału medycznego Uniwersytetu Wiedeńskiego oraz profesorem logoterapii American International University w Kalifornii.

Studiował medycynę w Wiedniu; z początku pozostawał pod wyraźnym wpływem Freuda, potem filozofów egzystencjalnych. Zasady swojej analizy egzystencjalnej i logoterapii opracował przed II wojną światową. Jego podejście określane jest jako trzecia szkoła wiedeńska. W latach 1942–1945 był więźniem obozów koncentracyjnych w Theresienstadt, Auschwitz i Dachau.

W 1994 tytuł doktora honoris causa przyznały mu Katolicki Uniwersytet Lubelski i Uniwersytet Karola w Pradze.

Był dwukrotnie żonaty. Pierwsza jego żona Tilly zginęła w czasie II wojny światowej w obozie koncentracyjnym. W 1947 roku poślubił Eleonore Katharina Schwindt. Mieli jedną córkę Gabriele Frankl-Vesely, która została psychologiem dziecięcym.

Wybrane prace

• Wola sensu. Założenia i zastosowanie logoterapii (The Will to Meaning. Foundations and Applications of Logotherapy);
• Bóg ukryty. W poszukiwaniu ostatecznego sensu (The Unconscious God: Psychotherapy and Theology);
• Człowiek w poszukiwaniu sensu (Man’s Search for Meaning);
• Psychoterapia dla każdego (Psychotherapie für den Laien Rundfunkvorträge über Seelenhellkunde);
• Człowiek cierpiący (Homo patiens);
• Psycholog w obozie koncentracyjnym (Ein Psycholog erlebt das Konzentrationslager);
• Nieuświadomiony Bóg (Der unbewusste Gott);