Wacław Sobieski (ur. 26 października 1872 we Lwowie, zm. 3 kwietnia 1935 w Krakowie) – polski historyk. Ojciec historyka Jakuba Sobieskiego.

Studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim, a od 1908 był jego wykładowcą. Jeden z twórców tzw. nowej krakowskiej szkoły historycznej, członek Polskiej Akademii Umiejętności, autor ok. 100 prac naukowych z historii Polski, szczególnie z XVI–XVII wieku.

Członek tajnej Ligi Narodowej, Związku Młodzieży Polskiej "Zet" i Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego, współpracował z delegacją polską na Kongresie Pokojowym w Wersalu.

Działalność

W 1884 r. rozpoczął naukę w rzeszowskim gimnazjum, następnie studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Pod koniec studiów zaczął przeciwstawiać się historiograficznym i historycznym koncepcjom szkoły krakowskiej. Przez pewien czas sympatyzował z ideami socjalizmu, głosił referaty, włączył się do ruchu politycznego młodzieży akademickiej. W 1897 r. przyjął propozycję współautorstwa obszernego zarysu „Dziejów Polski”, dzięki czemu miał możliwość kontynuowania studiów w Lipsku.

Działał w Kole Naukowym Historyków Studentów, gdzie w latach 1895-96 pełnił funkcje prezesa.

W marcu 1900 r. zrobił doktorat na UJ, a rok później został zatrudniony w warszawskiej Bibliotece Ordynacji Zamoyskich. W tym czasie szczególnie mocno rozwijał się jego talent pisarski oraz działalność naukowa.

Od 1904 r. był autorem „Szkiców historycznych”, w których znalazła się znaczna część jego artykułów. Publikował w „Przeglądzie Historycznym”, który założył w 1905 r. i współredagował. Mniej więcej w tym czasie odszedł od idei lewicowych na rzecz współpracy z ruchem narodowym. Działał w Lidze Narodowej oraz w Stronnictwie Narodowo-Demokratycznym.

W latach 1905-07 w Paryżu i Londynie prowadził badania archiwalne. Po powrocie do kraju w 1908 r. habilitował się w Krakowie. Po dwóch latach został profesorem historii powszechnej na UJ. Jego wykłady cieszyły się dużym powodzeniem, w krótkim czasie zdobywając wysoką pozycję wśród profesorów historii.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, wszedł w skład Komitetu Narodowego Polskiego w Paryżu, współpracował z delegacją polską na Kongresie Pokojowym w Wersalu w 1919 r. Brał też udział w informowaniu ludności śląskiej tuż przed plebiscytem, wyjaśniając zasadność przywrócenia tych ziem do Polski. W swojej twórczości opisywał charakter narodu polskiego, za główną jego cechę uważając umiłowanie wolności oraz poszanowanie zasad tolerancji.

W swojej "Historii Polski" prof. Sobieski przypisał decydującą rolę w opracowaniu planu Bitwy Warszawskiej z 1920 gen. Weygandowi i szefowi sztabu gen. Tadeuszowi Rozwadowskiemu oraz uwydatnił walny udział w walkach 5. armii gen. Władysława Sikorskiego. Po próbie wydania tej książki w języku angielskim rozpoczęły się wobec prof.Sobieskiego szykany ze strony sanacji. Sobieski został skrytykowany w licznych artykułach w polskiej prasie, m.in. "Rozprawa z prof. Sobieskim", "Sobieski do Berezy" (Ksawery Pruszyński), "Sąd nad prof. Sobieskim", których autorzy zarzucali Wacławowi Sobieskiemu brak wiedzy historycznej, kompetencji, przygotowania naukowego itp.

Śmierć

Sanacyjny minister oświaty płk. Jędrzejewicz zniósł katedrę historii powszechnej UJ, co oznaczało pozbawienie prof. Sobieskiego pracy na Uniwersytecie. W dwa dni po podpisaniu przez Jędrzejewicza tego rozporządzenia, już wówczas podupadły na zdrowiu, prof. Sobieski zmarł.

Uczniowie

Do jego uczniów należeli min. Henryk Barycz, Władysław Czapliński, Oskar Halecki, Kazimierz Piwarski, Ludwik Kolankowski, Adam Lewak, Kazimierz Chodynicki, S. Bodniak, Kazimierz Lepszy, Kazimierz Piwarski, Wacław Pociecha, A. Strzelecki, A. Wodziński.

Wybrane publikacje

• Archiwum Jana Zamoyskiego kanclerza i hetmana wielkiego koronnego, t.1: 1553-1579, wyd. Wacław Sobieski, Warszawa: M. Zamoyski 1904.
• Trybun ludu szlacheckiego (1905)
• Polska a hugenoci po nocy św. Bartłomieja (1910)
• Żółkiewski na Kremlu, Warszawa: Gebethner i Wolff 1920.
• Dzieje Polski, tomy 1–3 (1923–1925)
• Trybun ludu szlacheckiego. Pisma historyczne, wyboru dokonał, oprac. i wstępem poprzedził Stanisław Grzybowski, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1978.