Wiktor Bross (ur. 9 sierpnia 1903 w Witkowie, zm. 19 stycznia 1994 w Katowicach) – polski chirurg, profesor doktor habilitowany medycyny. Pionier torakochirurgii i współtwórca kardiochirurgii polskiej.

Był synem Konstantego (nauczyciela) i Heleny Knast. Studiował najpierw na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego (1922–1924), następnie we Lwowie na Uniwersytecie Jana Kazimierza (1924-1928). Po studiach pracował w Szpitalu św. Elżbiety w Katowicach, jednak w 1930 wrócił do Lwowa, gdzie uzyskał tytuł doktora habilitowanego i został kierownikiem Kliniki Chirurgii. W czasie wojny początkowo przebywał we Lwowie, jednak wobec zagrożenia zamachami na życie polskich profesorów ze strony ukraińskich nacjonalistów, w 1943 opuścił Lwów.

Po wojnie mieszkał i pracował w Katowicach i Wrocławiu. We Wrocławiu stworzył „Wrocławską Szkołę Chirurgiczną”, do której należeli profesorowie: Antoni Aroński, Henryk Kuś, Eugeniusz Rogalski, Tadeusz Orłowski, Anatol Kustrzycki, Ryszard Kocięba, Tadeusz Czereda i inni.

Był wieloletnim kierownikiem II Katedry i Kliniki Chirurgii Akademii Medycznej we Wrocławiu. W 1958 wykonał pierwszą w Polsce operację na otwartym sercu.

Był członkiem PAN – od 1971 członkiem korespondentem, od 1986 członkiem rzeczywistym.

Otrzymał doktoraty honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego, Akademii Medycznej we Wrocławiu i Katowicach.

Ogłosił m.in. publikacje książkowe:

• Zgorzel samoistna. Patogeneza i leczenie chirurgiczne w świetle badań klinicznych i doświadczalnych (1936)
• Chirurgia. Część I: Schorzenia chirurgiczne głowy i szyi. Część II: Schorzenia chirurgiczne narządów klatki piersiowej (1952, 1957, z S. Kaczorowskim)
• Odma zewnątrzpłucnowa w leczeniu gruźlicy płuc (1955, z T. Garbińskim)