Witalij Łazarewicz Ginzburg (ros. Виталий Лазаревич Гинзбург, ur. 4 października 1916 w Moskwie, zm. 8 listopada 2009 tamże) – rosyjski fizyk teoretyk i astrofizyk, laureat Nagrody Nobla z fizyki w 2003 roku.

Życiorys

Urodził się w rodzinie pochodzenia żydowskiego. Jego ojciec, Łazar Jefimowicz Ginzburg (1863–1942), był inżynierem, absolwentem Uniwersytetu Technicznego w Rydze. Jego matka, Augusta Beniaminowna Ginzburg (z domu Wildauer) (1882–1920), była lekarzem, pochodziła z Jełgawy w guberni kurlandzkiej.

W 1938 roku ukończył fizykę na Uniwersytecie Moskiewskim, a w 1940 obronił doktorat, w 1942 uzyskał habilitację. Od 1942 roku pracował na wydziale teoretycznym Instytutu Fizyki Radzieckiej, a następnie Rosyjskiej Akademii Nauk. Na stanowisku jego dyrektora zastąpił Igora Tamma. W 1966 roku uzyskał tytuł akademika. Zmarł 8 listopada 2009. Pochowany jest na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie.

Osiągnięcia

Do jego największych osiągnięć należy opracowanie w 1950 roku teorii nadprzewodnictwa wspólnie z Lwem Landauem. Za pionierski wkład w rozwój teorii nadprzewodnictwa i nadciekłości został uhonorowany Nagrodą Nobla, wspólnie z Anthony Leggettem i Aleksym Abrikosowem.

W 1984 uzyskał Medal im. Mariana Smoluchowskiego, a w 1995 został wyróżniony Złotym Medalem im. Łomonosowa.

Został odznaczony m.in. Orderem Zasług dla Ojczyzny I i III klasy, Orderem Lenina, dwukrotnie Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy oraz dwukrotnie Orderem "Znak Honoru". Laureat Nagrody Stalinowskiej (1953) i Nagrody Leninowskiej (1966).