Wojciech Biechoński (ur. 1839 w Kielcach, zm. 31 grudnia 1926 we Lwowie) – polski działacz spółdzielczy i oświatowy, urzędnik, powstaniec styczniowy.

Pracował jako urzędnik Komisji Skarbu. Od 1859 należał do organizacji narodowej. W 1861 wyjechał do Włoch. Przeszedł całkowity kurs Polskiej Szkoły Wojskowej w Genui i Cuneo.

W końcu 1862 z polecenia Komitetu Centralnego Narodowego objął zarząd organizacji województwa krakowskiego. Był komisarzem województwa krakowskiego. 21 stycznia 1863 przygotował nieudany wypad na Kielce. Wraz z Apolinarym Kurowskim organizował oddziały powstańcze w Ojcowie. W randze kapitana przydzielony do sztabu gen. Józefa Wysockiego. Brał udział w bitwach pod Pieskową Skałą, pod Sosonowcem, pod Radziwiłłowem. We wrześniu i październiku był sekretarzem stanu w Rządzie Narodowym. Powrócił do Warszawy, gdzie zaliczany był do przeciwników Rządu Narodowego Karola Majewskiego. Po przewrocie wrześniowym wszedł jako sekretarz stanu do nowego Rządu Narodowego. Na początku 1864 wyemigrował, kształcił się w Heidelbergu, Zurychu i Wiedniu. W 1867 powrócił do kraju i osiadł w Gorlicach, gdzie rozwinął działalność spółdzielczą i oświatową. Przez długi okres był burmistrzem miasta. W 1874 przeniósł się do Lwowa, gdzie był członkiem rady miejskiej, oraz prezesem Banku Związkowego i Związku Stowarzyszeń Zarobkowych i Gospodarczych. Był także współzałożycielem i prezesem Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego z 1863/64 roku.

5 sierpnia 1921 otrzymał Order Polonia Restituta II klasy. Był doctorem honoris causa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Przemawiał na pogrzebie polskiego prawnika i posła Tadeusza Skałkowskiego.

Pochowany w kwaterze powstańców styczniowych na Cmentarzu Łyczakowskim.