Zakładał on rozpoczęcie działań wojennych bez aktu wypowiedzenia wojny i prowadzenie jej według doktryny Blitzkriegu (niem. wojna błyskawiczna). Fall Weiss sprowadzał się do uderzenia na Polskę z trzech kierunków: główne uderzenie Wehrmachtu wzdłuż zachodniej granicy Polski, uderzenie z północy, a więc z terenu Prus Wschodnich i Pomorza oraz uderzenie z południa - z terenu zależnej od Niemiec Słowacji.

Podstawowym założeniem planu był szybki marsz z trzech głównych kierunków na Warszawę oraz odcięcie i zniszczenie większości polskich sił na zachód od Wisły.

Wytyczne do prowadzenia wojny, wydane 11 kwietnia 1939 przez Adolfa Hitlera, Naczelnego Dowódcę Sił Zbrojnych Rzeszy przewidywały:

• Zlikwidowanie nieznośnej sytuacji Niemiec na granicy wschodniej poprzez rozstrzygnięcie zbrojne.
• W razie rozpoczęcia działań wojennych przez Anglię i Francję należy na nie zrzucić całą odpowiedzialność. Nieznaczne naruszenie granicy początkowo likwidować lokalnymi środkami.
• Przestrzeganie zapewnionej neutralności Holandii, Belgii, Luksemburga i Szwajcarii.

Fall Weiss wszedł w życie o godzinie 4:45, 1 września 1939 roku (kampania wrześniowa) i stał się pierwszą operacją II wojny światowej.

Początkowo rozpoczęcie ofensywy przeciw Polsce przewidywano na 26 sierpnia, jednak w nocy z 25 na 26 sierpnia rozkaz odwołano, mimo, że część jednostek zajęła już swe pozycje wyjściowe.

Oprócz Wariantu Białego stratedzy niemieccy opracowali także inne warianty wojny w zachodniej Europie Fall Gelb (Wariant Żółty), Fall Rot (Wariant Czerwony), które zostały wykorzystane w prowadzonych przez Wehrmacht działaniach wojennych.