Wystawa obejmowała dzieła malarzy, którzy nie uznawali oficjalnie obowiązującej doktryny socrealizmu.

Inicjatorami wystawy byli kolekcjoner sztuki Aleksander Glezer oraz trzynastu malarzy: Oskar Rabin i jego syn Aleksander, Walentin Worobjow, Jurij Żarkich, Witalij Komar, Aleksander Melamid, Lidia Mastierkowa, Władimir Niemuchin, Jewgienij Ruchin, Wasilij Sitnikow, Igor Cholin, Boruch Sztejnberg i Nadieżda Elskaja. Do grupy inicjatorów dołączyli inni malarze.

Obrazy ustawiono na prowizorycznych stelażach zbitych z odpadów drewna.

Oprócz mieszkańców Moskwy w otwarciu wystawy uczestniczyli dziennikarze zagranicznych agencji.

Władze zareagowały gwałtownie na nieprawomyślną wystawę. W pół godziny po rozpoczęciu pojawiły się trzy spychacze, miotacze wody i około stu milicjantów w cywilu. Zainscenizowano rzekomą akcję protestu grupy robotników sprzeciwiających się nielegalnej wystawie. Napastnicy niszczyli obrazy, bili uczestników i widzów wystawy, a nawet przyglądających się temu dziennikarzy. Zaaresztowanych zawieziono na komisariat, gdzie oświadczono im: „Trzeba by was zastrzelić, tylko szkoda naboi”.

Gdy o rozgromieniu wystawy doniosła prasa światowa, władze zmuszone były do ustępstw i zezwoliły na zorganizowanie podobnej wystawy na otwartej przestrzeni w Izmajłowie. Wystawa odbyła się 29 września 1974, trwała 4 godziny i zwiedziło ją około półtora tysiąca widzów.

W zagranicznych mediach wystawę w Izmajłowie określono jako „pół dnia wolności”.

Spychaczowa wystawa uważana jest za najważniejszy pokaz rosyjskiej sztuki awangardowej od czasu rozpędzonej przez Nikitę Chruszczowa wystawy „Nowa Rzeczywistość" w moskiewskim Maneżu w roku 1962.

Realizm socjalistyczny przetrwał jako oficjalna doktryna artystyczna jeszcze do lat osiemdziesiątych XX wieku.