Celami Międzynarodówki było propagowanie idei komunistycznych i przygotowania do światowej rewolucji. Kierowana była przez Komitet Wykonawczy, na czele którego stał początkowo Grigorij Zinowjew (1920-1925), następnie Nikołaj Bucharin (1926-1929) i Georgi Dymitrow (1934-1943). W czasie II Zjazdu Międzynarodówki w 1920 zebrali się delegaci z 37 krajów. Ustalono wtedy zasady Kominternu, czyli tak zwane 21 punktów. Mówiły one o podporządkowaniu się partii członkowskich radzieckim wzorom względem struktury i dyscypliny oraz dawały wytyczne działalności i infiltracji komunistycznej na terenie działania partii kominternowskich. W czasie wielkiej czystki w ZSRR NKWD uwięziło, prześladowało lub zgładziło wielu komunistów z ZSRR i z innych krajów.

Każda z partii komunistycznych podlegała Komitetowi Wykonawczemu Kominternu (IKKI), a ten z kolei był wydziałem Komitetu Centralnego Rosyjskiej Partii Komunistycznej (bolszewików). Dla zapewnienia sobie absolutnej kontroli RPK(b) przyznała sobie pięć miejsc w Komitecie Wykonawczym, wszystkie inne dysponowały jednym miejscem.

Międzynarodówka Komunistyczna została rozwiązana 15 maja 1943 przez Józefa Stalina. Na to miejsce powołano w 1947 Kominform, czyli Biuro Informacji Partii Komunistycznych i Robotniczych. Zadaniem Kominformu było koordynowanie działalności europejskich partii komunistycznych.