Jan Łopuszański (ur. 5 sierpnia 1875 we Lwowie, zm. 4 maja 1936 we Lwowie) – polski inżynier hydrotechnik, profesor i rektor Politechniki Lwowskiej, minister robót publicznych.

Urodził się we Lwowie w polskiej rodzinie inteligenckiej. Szkołę średnią ukończył we Lwowie. W 1899 ukończył studia na Wydziale Inżynieryjnym Politechniki Lwowskiej, po czym przez 10 lat pracował w Krajowym Biurze Melioracji we Lwowie, gdzie kierował m.in. pracami melioracyjnymi i regulacyjnymi w dorzeczu Dniestru. Od 1909 był zastępcą profesora melioracji rolniczej Politechniki Lwowskiej. W 1911 obronił doktorat, w 1913 mianowany profesorem nadzwyczajnym budownictwa wodnego. W czasie I wojny światowej studiował w Szwajcarii problemy budownictwa wodnego. Od 1919 był profesorem zwyczajnym budownictwa wodnego Politechniki Lwowskiej, zaś w latach 1922–1923 ministrem robót publicznych. W roku akademickim 1924/25 był dziekanem Wydziału Komunikacji, a w roku 1925/26 rektorem Politechniki Lwowskiej.

Utworzył pierwszą w Polsce dużą stację melioracyjną przy Politechnice Lwowskiej w miejscowości Fredrow (majątek Małopolskiego Towarzystwa Rolniczego) w powiecie rudeckim na ziemi lwowskiej.