Janina Korolewicz-Waydowa (ur. 3 stycznia 1876 w Warszawie, zm. 20 czerwca 1955 tamże) – polska śpiewaczka operowa (sopran).

Była uczennicą Walerego Wysockiego w Galicyjskim Towarzystwie Muzycznym we Lwowie, gdzie rozpoczęła karierę sceniczną. Debiutowała w 1893 na scenie Opery Lwowskiej jako Hanna w Strasznym dworze S. Moniuszki. W latach 1898–1902 była solistką Opery Warszawskiej, następnie śpiewała w Operze Berlińskiej, w Operze San Carlo w Lizbonie, Królewskiej Operze w Madrycie,a potem w Wenecji, Bukareszcie, Operze Włoskiej w Odessie, w Kijowie, Petersburgu i Charkowie.

W 1906 w Kijowie wystąpiła u boku Szalapina, śpiewała z nim także później, m.in. w londyńskiej Covent Garden, w Ameryce i w Petersburgu. W 1910 śpiewała w USA i brała udział w zorganizowanym przez Nellie Melbę słynnym tournée gwiazd po Australii. Śpiewała również z Enrico Caruso w Londynie, Nowym Jorku, Chicago, Filadelfii, Bostonie, Cleveland, São Paulo i Minneapolis. Jedenaście lat trwały wielkie triumfy Janiny Korolewicz-Waydowej na największych scenach światowych, w 1913 powróciła na stałe do Polski. W latach 1917–1919 i 1934–1936 obejmowała dyrekcję opery w Warszawie.

Zmarła 20 czerwca 1955 w Warszawie, pochowana jest na Powązkach.

Jej repertuar obejmował ponad 70 partii operowych – od koloraturowych (Rozyna w Cyruliku sewilskim G. Rossiniego) po dramatyczne (Brunhilda w tetralogii Pierścień Nibelunga R. Wagnera). Posiadała także bogaty repertuar pieśniarski i oratoryjno-kantatowy. Kreowała Halkę Moniuszki na jubileuszowym 500., a następnie 600., przedstawieniu; wystawiała ją także za swej dyrekcji w Warszawie po raz tysięczny.

Opublikowała Mój pamiętnik (Wrocław 1958).

Odznaczona Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1955).