Stanisław Wojciech Garlicki (ur. 2 maja 1902 r. w Warszawie – zm. 25 września 1972 tamże) – polski działacz socjalistyczny, adwokat. Ojciec historyka Andrzeja Garlickiego i profesora prawa Leszka Garlickiego.

Syn Wacława Hipolita, krawca. Uczył się w Szkole Ziemi Mazowieckiej, a następnie od 1914 r. w Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie, które ukończył w czerwcu 1920 r. Jako uczeń był członkiem Związku Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej (od 1918 r. Związku Polskiej Młodzieży Socjalistycznej).

W 1917 r. wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej, a w 1920 r. do Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej. W 1919 r. wziął udział w I powstaniu śląskim, a od lipca do listopada 1920 r. służył ochotniczo w 8 pułku artylerii polowej.

Od stycznia 1921 r. studiował prawo Uniwersytecie Warszawskim, które ukończył w 1926. Następnie studiował filozofię. Po odbyciu aplikacji sądowej od 1933 r. adwokat i radca prawny ZUS.

Od kwietnia 1923 do 1926 r. członek Centralnego Wydziału Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego. Na I Zjeździe Kół Młodzieży TUR w Warszawie w lutym 1926 r. gdzie powołano Organizację Młodzieży TUR (OM TUR) wybrany został przewodniczącym Komitetu Centralnego. Pełnił tę funkcję do maja 1932 r. Następnie odjął redakcję pisma OM TUR "Młodzi idą". Członek Zarządu Głównego TUR i Komitetu Wykonawczego Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej. Od 1929 do 1931 r. pełnił funkcję zastępcy Stanisława Dubois w Referacie Harcerskim KC OM TUR który kierował strukturami Czerwonego Harcerstwa TUR.

Od 1927 do 1934 r. członek Warszawskiego Okręgowego Komitetu Robotniczego PPS. Od 1936 do lutego 1939 członek sądu partyjnego OKR PPS. Działał również w Lidze Obrony Praw Człowieka i Obywatela oraz Zrzeszeniu Prawników Socjalistów.

W 1938 r. wybrany z ramienia PPS do Rady Miejskiej Warszawy.

We wrześniu 1939 r. uczestniczył w wojnie obronnej jako podporucznik 82 pułku piechoty. Wzięty do niewoli po kapitulacji Samodzielnej Grupy Operacyjna Polesie przebywał w oflagach. Uwolniony w maju 1945 r. włączył się w działania konspiracyjnej PPS-WRN. Był przeciwnikiem dalszej działalności konspiracyjnej i w październiku 1945 r. wraz z Zygmuntem Żuławskim wszedł do Komitetu Organizacyjnego Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej będącej kontynuacją przedwojennej PPS. Po nieudanej próbie legalizacji PPSD w grudniu 1945 r. wstąpił do "lubelskiej" PPS.

W lutym 1946 r. wybrany został członkiem egzekutywy Wojewódzkiego Komitetu PPS w Warszawie, jednak jego wybór nie został zatwierdzony przez Centralny Komitet Wykonawczy. W październiku 1948 r. usunięty z "lubelskiej" PPS. Później zaprzestał aktywności politycznej.

Od grudnia 1945 r. członek Rady Adwokackiej w Warszawie. Od 1956 r. dziekan Rady Adwokackiej. Pełnił tę funkcję przez dwie kadencje. Od 1964 r. wiceprezes Naczelnej Rady Adwokackiej. Pracował w Zespole Adwokackim oraz do 1964 r. był głównym radcą prawnym ZUS.