Michalina Krzyżanowska (z domu Piotruszewska) (ur. 1 września 1883 lub 1889 w Warszawie, zm. 16 lipca 1962 tamże) – polska malarka.

Pochodziła z rodziny ziemiańskiej jej rodzice Franciszek i Maria z Andrzeykowiczów pochodzili z Wołynia. Naukę malarstwa rozpoczęła pobierając prywatne lekcje u Miłosza Kotarbińskiego, w 1904 rozpoczęła studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni Konrada Krzyżanowskiego, z którym w 1906 zawarła związek małżeński. Podczas studiów brała udział w organizowanych przez męża plenerach, w 1907 oboje wyjechali w podróż do Włoch i na Korsykę. Uczelnię ukończyła w 1909, Konrad Krzyżanowski równocześnie zrezygnował z pracy wykładowcy. Trzy lata później wyjechali do Londynu a następnie do Paryża, gdzie artystka doskonaliła umiejętności malarskie w Académie Ranson u Maurice Denisa. W 1914 Krzyżanowscy powrócili do Warszawy, ale po wybuchu I wojny światowej wyjechali do krewnych na Wołyniu. W 1917 zamieszkali w Kijowie, gdzie Konrad Krzyżanowski wykładał w Polskiej Szkole Sztuk Pięknych. W 1918 powrócili do Warszawy, gdzie mąż artystki wznowił działalność prywatnej szkoły malarskiej. Michalina Krzyżanowska uczestniczyła w plenerach organizowanych dla uczniów w Płocku, Kartuzach i Chmielnie. Po śmierci męża w 1922 uaktywniła się jako malarka, wstąpiła do Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych i zaczęła uczestniczyć w wystawach organizowanych w kraju i zagranicą. Od 1950 została aresztowana i była do 1956 więźniem politycznym, w tym czasie jej obrazy i spuścizna po mężu dostały zdeponowane w magazynach Muzeum Narodowego w Warszawie.

Tworzyła pod silnym wpływem męża, tworzone przez nią obrazy powstawały z użyciem różnych technik malarskich.