Wacław Pawliszak (ur. 23 maja 1866 w Warszawie, zm. 19 stycznia 1905 w Warszawie) – polski malarz, rysownik i ilustrator.

Wacław Pawliszak był synem dyrektora finansowego Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Warszawie. Lekcje rysunku pobierał początkowo w warszawskiej Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona. W 1880 roku rozpoczął studia w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, gdzie był uczniem m.in. Jana Matejki. Szkolił się także przez pewien czas w Monachium (u Józefa Brandta) i w Paryżu. Odbywał wiele podróży, zwłaszcza na Wschód, który go fascynował. Malował obrazy dla sułtana w Konstantynopolu. Przywiózł stamtąd kolekcję wschodniej broni i tkanin. Uwielbiał jeździć konno, był dobrym strzelcem i szermierzem. Wyróżniony został na wystawie światowej w Paryżu w 1900 roku.

Malarz chorował na gruźlicę kręgosłupa. 18 stycznia 1905 roku został postrzelony w głowę w restauracji Lijewskiego przy Krakowskim Przedmieściu 8 przez rzeźbiarza Xawerego Dunikowskiego. Zmarł w szpitalu św. Rocha następnego dnia rano nie odzyskawszy przytomności. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim (w kwaterze 35). Osierocił trzyletnią córkę (rok wcześniej owdowiał).

Prace

• nieliczne portrety i pejzaże
• obrazy historyczne i batalistyczne, zwłaszcza z dziejów wojen polskich w XVII wieku
• egzotyczne sceny rodzajowe (np. Krajobraz południowy)
• poczet królów polskich
• ilustracje do czasopism i książek (m.in. Pana Tadeusza Adama Mickiewicza, Beniowskiego Juliusza Słowackiego oraz wiedeńskiego wydania Księgi tysiąca i jednej nocy)