Alfons Klafkowski (ur. 2 sierpnia 1912 w Poznaniu, zm. 10 lipca 1992 w Poznaniu) – polski prawnik i polityk, prezes Trybunału Konstytucyjnego w latach 1985–1989.

Ukończył Uniwersytet Poznański (1935), w 1956 uzyskał tytuł prof. nadzwyczajnego, w 1962 prof. zwyczajnego nauk prawnych. Bezpartyjny, należał do Stowarzyszenia PAX.

Od 1945 pracownik naukowo-dydaktyczny Uniwersytetu Poznańskiego, był m.in. kierownikiem Katedry Prawa Międzynarodowego Publicznego (1950–1968), prodziekanem (1950–1952) i dziekanem (1952–1955) Wydziału Prawa, rektorem (1956–1962), kierownikiem Instytutu Nauk Prawno-Ustrojowych (1968–1978).

W latach 1972–1976 i 1980–1985 był posłem na Sejm (VI i VIII kadencji). Od 1982 do 1985 był członkiem Rady Państwa, a od 1 grudnia 1985 do 1 grudnia 1989 sprawował, jako pierwszy, funkcję prezesa Trybunału Konstytucyjnego. W 1983 wybrany w skład Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.

13 kwietnia 1989 został przewodniczącym Państwowej Komisji Wyborczej i był nim w trakcie wyborów 4 czerwca.

W 1973 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, a w 1991 Uniwersytetu Wrocławskiego; był odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski i Orderem Sztandaru Pracy I klasy. W 1976 laureat Nagrody Państwowej I stopnia.

Współzałożyciel Instytutu Zachodniego, członek PISM. Autor wielu publikacji z dziedziny prawa międzynarodowego publicznego.