Bolesław Leon Hryniewiecki (ur. 20 lutego 1875 w Międzyrzecu Podlaskim, zm. 13 lutego 1963 w Brwinowie) – polski botanik, historyk botaniki i pedagog.

W 1892 r. skończył rosyjskie Gimnazjum Męskie w Lublinie i rozpoczął studia przyrodnicze na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. W 1894 r. za udział w manifestacji ku czci Jana Kilińskiego został usunięty z uczelni, uwięziony i wywieziony w głąb Rosji, do guberni tulskiej. Objęty amnestią, trafił do Dorpatu, gdzie ukończył studia matematyczno przyrodnicze. Działał w organizacjach patriotycznych (takich jak m.in. Koło Młodzieży Polskiej). W 1904 r. uzyskał tytuł docenta botaniki. W latach 1914–1919 był dyrektorem ogrodu botanicznego w Odessie, od 1915 r. jako profesor. Tam działał w instytucjach polonijnych, jak Polska Macierz Szkolna czy Dom Polski, przewodnicząc Radzie Organizacji Polskich w Odessie. Poczynając od roku 1900 odbył szereg podróży naukowo-badawczych na Ural, Kaukaz i do Armenii.

W 1919 wraca do Warszawy i zostaje profesorem systematyki i geografii roślin na Uniwersytecie Warszawskim oraz dyrektorem ogrodu botanicznego. W kadencji 1926/1927 był rektorem UW.

II wojnę światową przeżył w Brwinowie. Ogród Botaniczny UW był wówczas zamknięty. Po wojnie wrócił na uczelnię, gdzie wykładał do roku 1957, a na emeryturę odszedł w roku 1960.

Od 1921 r. członek korespondent Polskiej Akademii Umiejętności; współpracownik (od 1931 członek) Komisji Fizjograficznej PAU; członek (od 1931) Komisji Historii Medycyny i Nauk Matematyczno-Przyrodniczych PAU; członek (od 1950) Komisji Nauk Rolniczo-Leśnych PAU.

Był jednym z założycieli i wieloletnim prezesem oraz członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Botanicznego, a także Ligi Ochrony Przyrody (od 1929 r. prezes). Był redaktorem "Archiwum Nauk Biologicznych" i "Planta Polonica", od 1951 członek Polskiej Akademii Nauk.

Znany był jako znakomity pedagog łączący zainteresowania botaniczne z humanistycznymi. Był jednym z pionierów i wybitnych działaczy ochrony przyrody w Polsce oraz przyczynił się do utworzenia parków narodowych – tatrzańskiego i świętokrzyskiego.

Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1930), a w 1951 – mimo że to niższa klasa – Krzyżem Oficerski tegoż Orderu. W 1932 otrzymał estoński Order Krzyża z Orłem III klasy.

Żonaty z Janiną z Koźniewskich, ojciec Jerzego Hryniewieckiego.

Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim kw. 150 (VI/30).

Dorobek naukowy

• Zielnik i muzeum botaniczne, Wskazówki praktyczne: jak zbierać, preparować, konserwować, oznaczać rośliny i układać zbiory botaniczne (1922)
• Precis de l'histoire de la botanique en Pologne (1933)
• Zarys flory Litwy (1933)
• Zarys dziejów botaniki (1949)
• Owoce i nasiona (1952)
• Adam Mickiewicz a flora Litwy – rozprawa popularnonaukowa

i wiele innych prac z systematyki i geografii roślin, ochrony przyrody, historii botaniki, anatomii i fizjologii roślin, jak również artykułów popularnonaukowych.