Jean Frédéric Joliot-Curie, początkowo Jean Frédéric Joliot (ur. 19 marca 1900 w Paryżu, zm. 14 sierpnia 1958 w Paryżu) – francuski fizyk, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii.

Ukończył École de physique et chimie w Paryżu i w 1925 zaczął pracować jako asystent Marii Skłodowskiej-Curie w Instytucie Radowym. W 1926 roku poślubił jej córkę, Irène Curie, a niedługo po tym oboje zmienili nazwisko na Joliot-Curie. Wraz z żoną odkrył zjawisko tworzenia par elektron-pozyton (pozytonium) z fotonów; w 1934 wspólnie odkryli i badali zjawisko sztucznej promieniotwórczości.

Za te odkrycia zostali wspólnie uhonorowani Nagrodą Nobla z chemii w 1935.

Później w Collège de France pracował nad reakcją łańcuchową i kontrolowaną reakcją nuklearną z użyciem radu i ciężkiej wody. Po inwazji hitlerowskich Niemiec udało mu się wyniki swoich badań przemycić do Anglii.

Brał czynny udział we francuskim ruchu oporu. Po wojnie rozpoczął pracę we francuskim ośrodku badań jądrowych w Orsay, następnie został dyrektorem ośrodka. Był komunistą, członkiem Francuskiej Partii Komunistycznej od 1942. W 1950 odsunięty od prac w Orsay, pracował jednak dalej w Collège de France, a po śmierci żony w 1956 objął katedrę fizyki na Sorbonie. Od 1950 do śmierci pełnił funkcję prezydenta Światowej Rady Pokoju.

Członek wielu prestiżowych towarzystw naukowych, odznaczony francuską Legią Honorową III klasy. Od 1954 był członkiem zagranicznym Polskiej Akademii Nauk. W 1946 został odznaczony Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy. Natomiast w roku 1950 otrzymał Międzynarodową Leninowską Nagrodę Pokoju.

Irène i Frédéric Joliot-Curie mieli dwoje dzieci, Hélène i Pierre’a.