Kazimierz Zarankiewicz (ur. 2 maja 1902 w Częstochowie, zm. 5 września 1959 w Londynie) – polski matematyk; profesor mechaniki teoretycznej Politechniki Warszawskiej od 1946 roku. Teoretyk lotów kosmicznych. Prace z topologii, teorii grafów, teorii funkcji zmiennej zespolonej, teorii liczb.

W roku 1923 uzyskał doktorat zaś w roku 1929 habilitacje i tytuł docenta. W 1940 był wykładowcą matematyki w Prywatnej Męskiej Szkole Technicznej II st. w Warszawie. Na przełomie lat 1948-1949 na zaproszenie Uniwersytetu Harvard wygłosił w tej i sześciu innych uczelniach amerykańskich serię wykładów z matematyki i mechaniki teoretycznej.

Znakomity dydaktyk i popularyzator. Współzałożyciel (1954) i pierwszy prezes Polskiego Towarzystwa Astronautycznego (wybrany 8 lutego 1956), od roku 1957 wiceprzewodniczący Międzynarodowej Federacji Astronautycznej. Na II walnym zebraniu w 1958 został wybrany wiceprezesem PTA. Profesor był organizatorem i kierownikiem pierwszej polskiej placówki naukowej w dziedzinie astronautyki - Pracowni Astronautycznej Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN. Był aktywnym organizatorem ogólnokrajowych Konferencji Techniki Rakietowej i Astronautyki w 1957 i 1959 roku. Uczestniczył w czterech Międzynarodowych Kongresach Astronautycznych: w 1956 w Rzymie (PTA zostało wówczas przyjęte do IAF), w 1957 w Barcelonie, w 1958 w Amsterdamie i w 1959 w Londynie, wygłaszając na tych kongresach referaty naukowe. Był także członkiem Brytyjskiego Towarzystwa Międzyplanetarnego (BIS) i członkiem honorowym Niemieckiego Towarzystwa Rakietowego (DGRR).

Był autorem nie tylko licznych prac naukowych, ale również popularyzatorem nauki. W 1958 roku ukazały się, nakładem wydawnictwa Wiedza Powszechna, jego „Kartki z dziejów mechaniki”. W sierpniu 1959, na kilka dni przed śmiercią autora, ukończono druk „Astronautyki popularnej” (PWN, Biblioteka Problemów).

Zmarł w Londynie w czasie obrad X Kongresu IAF 5 września 1959 roku. Pochowany na warszawskich Powązkach w Alei Zasłużonych.