Piotr Choynowski (ur. 27 sierpnia 1885 w Warszawie, zm. 25 listopada 1935 w Otwocku) – polski prozaik i tłumacz.

W Warszawie i we Lwowie studiował chemię. Od 1908 studiował historię i filozofię w Zurychu, a potem na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jako pisarz zadebiutował w 1910 wydając kilka tomów opowiadań. W 1914 wstąpił do Legionów, ale z powodu złego stanu zdrowia (choroba płuc) zmuszony był opuścić wojsko. Od 1916 zamieszkał w Warszawie. W latach 1920-1922 redagował "Tygodnik Ilustrowany" (współpraca do 1930). Od 1933 Członek Polskiej Akademii Literatury.

Był wybitnym nowelistą. W swych realistycznych utworach opisywał świat szlachecki. Nawiązywał do twórczości Henryka Sienkiewicza. Przetłumaczył m.in. Cierpienia młodego Wertera J. W. Goethego.

Po wojnie niemal całkowicie zapomniany. W 1953 wznowiono sztukę Ruchome piaski (wstęp napisał Wacław Kubacki), w 1988 powieść W młodych oczach, a w 1991 Młodość, miłość, awanturę.

Piotr Choynowski spoczywa w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Twórczość (wybór)

• Ruchome piaski (1913) – sztuka
• Kuźnia (1919) – powieść
• Kij w mrowisku (1921) – nowele
• Dom w śródmieściu (1924) – powieść
• Młodość, miłość, awantura (1926) – powieść
• O pięciu panach Sulerzyckich (1928) – nowele
• W młodych oczach (1933) – powieść
• Opowiadania szlacheckie – nowele
• Historia naiwna – nowele
• Pokusa – nowele