Rajmund Kaczyński ps. „Irka” (ur. 1 września 1922 w Grajewie, zm. 17 kwietnia 2005 w Warszawie) – porucznik Wojska Polskiego, uczestnik powstania warszawskiego, inżynier, nauczyciel akademicki.

Ojciec polskich polityków, Lecha i Jarosława Kaczyńskich, mąż Jadwigi z Jasiewiczów Kaczyńskiej, teść Marii z Mackiewiczów Kaczyńskiej.

Rodzina

Był synem urzędnika kolejowego Aleksandra Kaczyńskiego oraz Franciszki ze Świątkowskich. Ojciec pochodził z rodziny szlacheckiej herbu Pomian, wywodzącej się z Kaczyna Starego i Kaczyna-Herbasów na Podlasiu. Dziad Rajmunda po mieczu był oficerem carskiej armii, zasłużonym w wojnie turecko-rosyjskiej. Miał majątek w okolicach Łomży. Matka pochodziła z rodziny ziemiańskiej z okolic Odessy. Rodzice Rajmunda Kaczyńskiego osiedli w Grajewie tuż po ślubie. Tam też urodziły się ich dzieci, z których dwoje zmarło w młodości: czteroletni Piotr zmarł w 1924 i studentka Uniwersytetu Warszawskiego Jadwiga zmarła w 1938.

Biografia

Od 1927 Rajmund wraz z rodzicami mieszkał w Baranowiczach, gdzie jego ojciec został naczelnikiem ekspedycji węzła kolejowego a matka zajęła się obrotem nieruchomościami. Tam Rajmund chodził do liceum, do którego uczęszczał również Lucjan Jasiewicz, syn Wincentego, brat stryjeczny jego przyszłej żony Jadwigi. Tuż przed wojną Kaczyńscy przeprowadzili się do Brześcia Litewskiego.

Po wybuchu wojny w obawie przed zsyłką na Sybir rodzina Kaczyńskich wyjechała do Warszawy. Tam Rajmund Kaczyński rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Państwowej Wyższej Szkoły Budowy Maszyn im. Wawelberga, potem w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej. Od 1941 należał do Związku Walki Zbrojnej, następnie do Armii Krajowej. Po odbyciu szkolenia w 1943 otrzymał stopień plutonowego podchorążego.

W pierwszym dniu powstania warszawskiego, jako dowódca 7 drużyny 2 plutonu kompanii K 1 Pułku „Baszta”, brał udział w szturmie na tor wyścigów konnych na Służewcu. W czasie powstania warszawskiego stracił kciuk. Opiekowała nim się wówczas sanitariuszka Helena Wołłowicz, ciotka Bronisława Komorowskiego. Po upadku powstania przebywał w obozie Dulag 121 w Pruszkowie i w obozie jenieckim koło Skierniewic, skąd zbiegł. W 1947 ukończył studia inżynierskie na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej. Pracował w Polskich Zakładach Optycznych w Warszawie oraz jako kierownik robót w Społecznym Towarzystwie Budowlanym. Od 1947 był zatrudniony na Politechnice Warszawskiej z przerwami do emerytury w 1987. Prowadził również wykłady z termodynamiki na tzw. Sorbonie przy Politechnice Warszawskiej, głównie jako skrócone studia dla wyższych członków PZPR.

W 1948 ożenił się z Jadwigą z Jasiewiczów, poznaną na jednym z balów karnawałowych na Politechnice Warszawskiej. W 1949 przyszły na świat ich dzieci, bliźnięta – Jarosław i Lech. Matkami chrzestnymi chłopców zostały siostry bliźniaczki Ludwika i Zofia Woźnickie. Początkowo rodzina mieszkała przy ulicy Suzina 3 w mieszkaniu Jasiewiczów a od 1950 przy ulicy Lisa-Kuli 8/2 (przemianowanej później na ulica Pochyła) na Żoliborzu, w wynajmowanym mieszkaniu od rodziny Kowalskich, wykupionym dopiero w 1981, później przeprowadzili się do bliźniaka przy ul. Mickiewicza.

W 1958 uzyskał pełny etat na Wydziale Inżynierii Sanitarnej PW. Służbowo przebywał krótko w Belgii, Holandii, RFN (w związku z budową ambasady amerykańskiej) oraz służbowo kilka dni w Libii w 1966 i Mińsku w ZSSR w 1977. Prywatnie na zaproszenie rodziny wyjeżdżał do Anglii w 1961 i 1966. Projektował instalacje sanitarne w budynku Ambasady USA w Warszawie. Jeszcze przez wiele lat pracował w rozmaitych pracowniach projektowych. Był autorem prac z zakresu teorii niezawodności pracy systemów energetycznych.

W latach osiemdziesiątych prowadził zajęcia z Teorii Maszyn Cieplnych na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej. Był członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego a od 1980 był członkiem NSZZ „Solidarność”. Był inwigilowany przez komunistyczny Urząd Bezpieczeństwa w związku z jego służbą w Armii Krajowej a później przez Służbę Bezpieczeństwa w związku z opozycyjną działalnością jego synów.

Rajmund Kaczyński zmarł w 2005 i został pochowany na Starych Powązkach, w grobowcu swoich rodziców.

Odznaczenia

Za udział w powstaniu warszawskim został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari z rozkazu nr 512 dowódcy AK Tadeusza Bora-Komorowskiego z 2 października 1944 (nr krzyża: 12798). Otrzymał również Krzyż Walecznych i został awansowany na stopień porucznika. W latach siedemdziesiątych otrzymał Złoty Krzyż Zasługi.