Wacław Szymanowski (ur. 9 lipca 1821 w Warszawie, zm. 21 grudnia 1886 w Warszawie) – pisarz i dziennikarz polski.

Po ukończeniu nauk gimnazjalnych w Liceum Warszawskim i jego następcy I Gimnazjum Gubernialnym w Warszawie i kilkuletniej służbie rządowej, rozpoczął działalność literacką. Pisywał teksty (w tym i wiersze) do rozmaitych czasopism; potem był współredaktorem "Dziennika Warszawskiego", następnie "Kroniki", współpracownikiem "Tygodnika Ilustrowanego", "Wędrowca" oraz "Bluszczu", a w końcu został redaktorem "Kurjera Warszawskiego". Na polu dramatycznym wystąpił z kilku sztukami, które były z powodzeniem wystawiane, jak dramaty: Salomon i Sędziwój komedie: Dzieje serca, Matka, Siła złego na jednego. Inne jego prace: Szkice warszawskie, Lichwiarze (Warszawa, 1855); Ostatnie chwile Kopernika obraz dramatyczny, wierszem (tamże, 1855); Gawędy i satyry (tamże, 1874). Przetłumaczył też na język polski kilka sztuk z francuskiego. W 1876 obchodził roku 25. rocznicę zawodu dziennikarskiego. Na scenie warszawskiej w 1880 były wystawione jeszcze jego utwory: Ostatnia próba (obrazek dramatyczny w jednym akcie); Posąg (dramat w 3 aktach). Zbiorowe wydanie jego dzieł ukazało się pod tytułem Poezje i dramaty (5 tomów, Warszawa, 1883).

Synem Wacława Szymanowskiego był rzeźbiarz Wacław Szymanowski.

Wacław Szymanowski został pochowany na warszawskich Powązkach.